بررسی اثربخشی فرایند مربیگری بر خودکارآمدی شغلی و رفتار شهروندی سازمانی

Abstract

<strong>مقدمه</strong>: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی اجرای فرایند مربیگری بر خودکارآمدی شغلی و رفتار شهروندی سازمانی کارمندان بود. <strong>روش</strong>: این پژوهش از نوع نیمه­آزمایشی بود و در قالب طرح پیش­آزمون - پس­آزمون - پیگیری با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارکنان یکی از ادارات فرهنگی شهرستان کرج در سال 1397 بود که از میان آنها 30 نفر با روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدی شغلی ریگز و نایت (1994)، پرسشنامه رفتار شهروندی سازمانی اورگان و کانوسکی (1996) و مدل مربیگری GROW بود. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از روش تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. <strong>یافته­ها</strong>: نتایج پژوهش حاکی از افزایش معنی­دار خودکارآمدی شغلی و رفتار شهروندی سازمانی و مؤلفه­های آنها در پس­آزمون (001/0>p) در کارمندان بود. به علاوه، تحلیل­های دوره پیگیری نشان داد که این افزایش­ها با گذشت زمان پایدار هستند. <strong>نتیجه­گیری</strong>: با توجه به نتایج پژوهش، آموزش دوره­های مربیگری جهت افزایش خودکارآمدی شغلی و رفتار شهروندی سازمانی کارمندان ادارات و سازمان­ها در کلیه شهرهای ایران توصیه می­شود. <strong>کلمات</strong> <strong>کلیدی</strong>: فرایند مربیگری، خودکارآمدی شغلی، رفتار شهروندی سازمانی، مدل GROW، کارمندان