تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت بالا بر مقادیر VEGF، PEDF و PAI-1 بافت چربی احشایی و زیر پوستی رت‌های تغذیه‌شده با رژیم غذایی پرچرب

Abstract

هایپوکسی سلول‌های بافت چربی سبب القای مقاومت به انسولین و افزایش ریسک فاکتورهای قلبی ـ عروقی می‌شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی و تداومی شدید بر مقادیر VEGF، PEDF و PAI-1 بافت چربی احشایی و زیر پوستی رت‌های تغذیه‌شده با رژیم غذایی پرچرب بود. 20 سر رت نر نژاد ویستار 6 هفته‌ای به‌طور تصادفی به چهار گروه کنترل سالم (Co-S)، کنترل چاق (Co-HFD)، تمرین تداومی با شدت بالا (HICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. به‌جز گروه کنترل سالم، همۀ رت‌ها به مدت 12 هفته تحت رژیم غذایی پرچرب قرار گرفتند. تمرین HICT با شدت 75ـ70 درصد Vmax به مدت 80 دقیقه و HIIT با شدت 90ـ 85 درصد Vmax (13 تکرار تناوبی 4 دقیقه‌ای) 5 جلسه در هفته و به مدت 12 هفته اجرا شد. مقادیر پروتئین‌های چربی زیر پوستی و احشایی به روش الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t همبسته و ANOVA یکراهه تجزیه‌وتحلیل شد (05/0≥P). مدالیته‌های تمرینی HICT (002/0p=) و HIIT (001/0p=)؛ تغییرات وزنی ناشی از HFD را کنترل و کاهش معناداری در وزن رت‌ها ایجاد کردند. HIIT به‌طور معناداری مقادیر VEGF چربی زیر پوستی و احشایی و HICT به‌طور معناداری مقادیر VEGF چربی احشایی را افزایش داد (05/0P≤). همچنین، HICT و HIIT به‌طور معناداری PEDF چربی زیر پوستی و PAI-1 چربی احشایی را کاهش داد (05/0P≤). بهبود ویژگی‌های کیفی بافت چربی از جمله افزایش عروقی شدن این بافت، با تمرینات HIIT و HICT رخ می‌دهد که نقش مهمی در کنترل پاتوژنز چاقی به‌ویژه مقاومت به انسولین و اختلالات قلبی ـ عروقی بازی می‌کند.