تأثیر فعالیت بدنی با شدت متوسط بر قدرت، استقامت عضلانی و عوامل نروتروفیک (CDNF, BDNF)، در رت‌های مبتلا به اختلال حرکت

Abstract

<strong>تحقیق حاضر با هدف </strong><strong>بررس</strong><strong>ی</strong><strong>تأث</strong><strong>ی</strong><strong>ر</strong><strong>فعالیت بدنی متوسط بر قدرت،</strong><strong> ا</strong><strong>ستقامت </strong><strong>عضلانی و</strong><strong> عوامل نروتروفیک در رت‌های مسن مبتلا به اختلال حرکتی انجام گرفت. </strong><strong>در این </strong><strong>پ</strong><strong>ژوهش تجربی 24</strong><strong> سر</strong><strong>موش</strong><strong>صحرایی</strong><strong>نر نژاد ویستار به‌طور</strong><strong>تصادفی</strong><strong>به</strong><strong>سه</strong><strong>گروه کنترل سالم بدون تمرین، پارکینسون بدون تمرین و پارکینسون با فعالیت بدنی متوسط، تقسیم</strong><strong>شدند. گروه</strong><strong>تمر</strong><strong>ی</strong><strong>ن، به </strong><strong>4 هفته</strong><strong>فعالیت بدنی (5 روز درر هفته)، با شدت متوسط پرداختند. قدرت و</strong><strong> ا</strong><strong>ستقامت </strong><strong>عضلانی</strong><strong> با آزمون هنگینگ و میزان</strong><strong> </strong><strong>CDNF, BDNF</strong><strong>با روش الایزا بررسی شد.</strong><strong>بررس</strong><strong>ی</strong><strong>تفاوت</strong><strong>م</strong><strong>ی</strong><strong>انگ</strong><strong>ی</strong><strong>ن</strong><strong>گروه‌ها</strong><strong>با</strong><strong>استفاده</strong><strong>از</strong><strong>روش</strong><strong>آماری</strong><strong>تحل</strong><strong>ی</strong><strong>ل</strong><strong>وار</strong><strong>ی</strong><strong>انس </strong><strong>یکطرفه</strong><strong> و</strong><strong>در سطح معناداری</strong><strong>05/0></strong><strong>P</strong><strong>انجام </strong><strong>گرفت. بین سه گروه از نظر قدرت و </strong><strong>ا</strong><strong>ستقامت </strong><strong>عضلانی</strong><strong>، تفاوت معناداری وجود داشت، که در آزمون‌های تعقیبی مشخص شد رت‌های گروه تمرین (001/0</strong><strong>P=</strong><strong>) و کنترل سالم (001/0</strong><strong>P=</strong><strong>)، مدت زمان بیشتری نسبت به گروه اختلال حرکت بدون تمرین </strong><strong>ا</strong><strong>ستقامت </strong><strong>عضلانی</strong><strong> خود را حفظ کردند.</strong><strong>همچنین مشخص شد، میزان </strong><strong>BDNF</strong><strong> (001/0</strong><strong>P=</strong><strong>) و میزان</strong><strong>CDNF</strong><strong> گروه تمرین به‌طور معناداری نسبت به گروه بدون تمرین بالاتر است (001/0</strong><strong>P=</strong><strong>). </strong><strong>براساس</strong><strong>نتا</strong><strong>ی</strong><strong>ج فعالیت بدنی متوسط</strong><strong>می‌تواند فاکتورهای</strong><strong> نوروتروفیک در مغز را افزایش دهد و موجب افزایش و بهبود قدرت و</strong><strong> ا</strong><strong>ستقامت </strong><strong>عضلانی</strong><strong> در رت‌های مبتلا به اختلال حرکتی شود. ازاین‌رو</strong><strong> احتمال می‌رود استفاده از این تمرینات بتواند موجب</strong><strong>بهبود اختلالات حرکتی سالمندان </strong><strong>‌شود</strong><strong>.</strong> <strong> </strong>