میزان روزه داری مادران شیرده و عوامل موثر بر آن در دوران شیردهی در شیراز

Abstract

مقاله حاضر به بررسی میزان روزه داری مادران شیرده و عوامل موثر بر آن در دوران شیردهی در شهر شیراز می پردازد. در این مطالعه 287 مادر مسلمان شیرازی که در پایان ماه مبارک رمضان شش ماه از تولد نوزادشان گذشته بود از مناطق گوناگون شهر و با تخصیص متناسب جمعیتی به طور تصادفی انتخاب شدند. نمونه مذکور نمونه ای 2.5 درصدی از زنان که در سال 1375 فرزند زنده به دنیا آورده بودند را تشکیل می داد و تعداد 173 نفر از مادران (60.3%) به دلیل شیردهی فرزندانشان روزه نگرفته بودند و بقیه از 1 تا 30 روز را در ماه رمضان روزه دار بودند از میان روزه داران 95.6% انجام وظیفه شرعی، علاقه مندی، سلامت کامل و زیاد بودن شیر، و بهره مندی از ایام سوگواری را دلیل روزه داری خود ذکر کرده اند. وزن و دور بازوی روزه داران به طور معنی داری از وزن و دور بازوی روزه خواران بیشتر بوده است(p < 0.02). بین روزه داری مادران و همسران آنها رابطه معنی داری برقرار بود (p < 0.003). روزه داری مادران با سن آنها، جنس کودک، تحصیلات پدر، تحصیلات مادر و طبقه اجتماعی خانواده هیچگونه رابطه معنی داری نشان نداد (p < 01). مطالعه نتیجه گیری می کند که گر چه اکثریت مادران از جواز شرعی روزه خواری در دوران شیردهی آگاهی داشته اند، لکن تبیین علمی موازین فقهی و جوازهای شرعی در زمینه بهداشت مادر و کودک ضرورتی اجتناب ناپذیر است که باید به صورت فرهنگ عمومی جامعه اسلامی درآید و به اطمینان قلبی مادران در کسب رضای خداوند متعال بیانجامد. این مهم بتواند در ارتقا سطح بهداشتی مادران و کودکان شیرخوار به عنوان عامل مهمی تاثیرات دیرپای مثبتی برجای گذارد.