جهانی شدن اقتصاد و ضرورت همگرایی اقتصادی منطقه‌ای ایران؛ مطالعه موردی: سازمان همکاری شانگ‌های

Abstract

<strong>جهانی شدن اقتصاد و </strong><strong>ضرورت همگرایی اقتصادی منطقه­ای ایران</strong><strong>؛ </strong><strong>مطالعه موردی: سازمان همکاری شانگ­های</strong><br /> <strong>مهدی محمدزاده راوندی<strong>[1]</strong>- حجت مهکویی<strong>[2]</strong></strong><br /> <strong>چکیده:</strong><br /> پدیده جهانی شدن اثرات بسیاری بر شاخص­های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی کشورها از جمله حاکمیت ملی کشورها، اقتصاد و گردش کالا و روندهای منطقه­گرایی و ائتلاف دارد. در این بین منطقه­گرایی، از جمله بازیگران­ جدید در روابط بین­الملل هستند که از نیمه دوم قرن ۲۰ و همزمان با جهانی شدن به سرعت گسترش یافته است. یکی از بزرگ­ترین و وسیع­ترین این منطقه­گرایی از لحاظ گستره جغرافیایی و جمعیت، سازمان همکاری شانگ­های است که در سال ۲۰۰۱ پایه­گذاری شد. تحقیق حاضر با روش تحلیلی به بررسی جهانی شدن و منطقه­گرایی به عنوان یکی از گزینه­های پیش روی ایران در این فرایند با تاکید بر سازمان شانگ­های می­پردازد. نتایج این پژوهش نشان می­دهد که در فرایند جهانی شدن ایران ناگزیر از ورود به ائتلاف­ها و منطقه­گرایی است و در این روند، حضور جدی تر در سازمان شانگ­های به دلیل سابقه تاریخی، همجواری ­جغرافیایی، حضور همسایگان موثر و قدرت­های بزرگ جهانی و بازار مصرف بسیار وسیع، ضروری است.<br /> <strong>واژگان کلیدی:</strong> جهانی شدن، جهانی شدن اقتصاد، منطقه­گرایی، سازمان همکاری شانگ­های<br /> <br clear="all" /><br /> <br /> [1]- دانشجوی دکتری، جغرافیای سیاسی، واحد نجف­آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف­آباد، ایران<br /> mahdi_ravandi@yahoo.com<br /> <br /> <br /> [2]- استادیار و عضو هیئت علمی، گروه جغرافیای سیاسی، واحد نجف­آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف­آباد،ایران: نویسنده مسئول<br /> hojat_59_m@yahoo.com