رابطه‌ی عامل‌های آموزشی با سبک‌های یادگیری دانشجویان کشاورزی دانشگاه تهران

Abstract

ارزیابی سبک یادگیری دانشجویان و دانستن این که آنان چگونه یاد می‌گیرند و استفاده از روش‌های تدریس مناسب برای بهبود کیفیت یادگیری آنان اهمیت زیادی دارد. هدف این پژوهش، بررسی رابطه‌ی عامل‌های آموزشی با سبک‌های یادگیری دانشجویان کشاورزی دانشگاه تهران بود. این پژوهش از نوع کاربردی است و جامعه آماری آن را دانشجویان گرایش‌های کشاورزی دانشگاه تهران (1300=N) تشکیل ‌دادند که 300 تن از آنان با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای متناسب به عنوان نمونه تعیین و انتخاب شدند. از پرسشنامه، شامل ویژگی‌های فردی و تحصیلی و‌ شاخص سبک‌‌های یادگیری سولمان و فیلدر به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. قابلیت اعتماد شاخص سبک یادگیری با استفاده از آزمون همتای وارک تایید شد و برای تایید روایی و پایایی سایر بخش‌های پرسشنامه به ترتیب از نظر متخصصان و محاسبه پایایی مرکب استفاده شد. نتایج نشان دادند که از نظر بعد پردازش، 60 درصد از دانشجویان دارای سبک یادگیری فعال، به لحاظ بعد دریافت، 55 درصد از سبک یادگیری شهودی، از نظر بعد ارایه، 7/56 درصد دارای سبک یادگیری شفاهی و به لحاظ بعد درک و فهم، 3/58 درصد از دانشجویان دارای سبک یادگیری مرحله‌گرا بودند. محاسبه‌ی همبستگی اسپیرمن نشان داد که بین سبک‌های یادگیری و به کارگیری روش‌های تدریس و منبع‌های درسی (به استثنای جزوه درسی)، در مورد دانشجویان فعال- تفکرگرا و کتاب درسی و ترکیبی از منبع‌ها در مورد دانشجویان حسی‌گرا- شهودی رابطه‌ی معنی‌داری وجود ندارد. نتیجه‌ی آزمون من‌وایت‌نی گویای آن بود که تفاوت معنی‌داری بین سبک یادگیری دانشجویان بر پایه جنس و مقطع تحصیلی وجود ندارد.