توسعه مدل تشخیص الگوی فازی به منظور ارزیابی پتانسیل فرسایش‌پذیری حوضه‌ها بر مبنای روش PSIAC

Abstract

در کشورهای مختلف جهان روشهای تجربی و ریاضی متعددی جهت ارزیابی و برآورد شدت فرسایش خاک و تولید رسوب مورد استفاده قرار می‌گیرد. از میان این روشها می‌توان به روش PSIAC که بیشترین عوامل مؤثر را در محاسبه فرسایش خاک و تولید رسوب در نظر می‌گیرد اشاره نمود. در الگوی کمّی سازی شاخصهای PSIAC، فضای متغیرهای ورودی به محدوده هایی با مرزهای مشخص تقسیم بندی شده است. بنابراین تابع شاخص PSIAC نسبت به متغیرهای ورودی پیوسته نبوده و ممکن است با تغییر پارامترهای ورودی در فضای این محدوده‌های صریح، شاخص نهایی خروجی سیستم نیز دچار ناپیوستگی شود. عدم قطعیت موجود در شناخت و به تبع آن تصمیم‌گیری در مورد میزان فرسایش‌پذیری، یک عدم قطعیت مبهم و به عبارتی دیگر فازی است. در این مطالعه به ارائه یک مدل تشخیص الگوی فازی بر مبنای پارامترهای PSIAC پرداخته شده است. این سیستم دارای طبیعت پیوسته بوده و نسبت به محدوده تغییرات پارامترهای کمّی ورودی، دارای حساسیت مناسب می‌باشد و از لحاظ مفهومی قادر است تغییرات مذکور را در خروجی اعمال نماید. بر این اساس جهت تعیین پتانسیل فرسایش‌پذیری حوضه دریانچای از هر دو روش، PSIAC و تشخیص الگوی فازی بر مبنای روش PSIAC(FPR-PSIAC)، استفاده شد و نتایج حاصل با هم مقایسه گردید. بررسیها نشان می‌دهند هرچند روند کلی پتانسیل فرسایش پذیری حوضه در هر دو روش فوق به نتایج نزدیکی منجر می شوند، به دلیل نوع محاسبات و هموارسازی و ایجاد پیوستگی بیشتر در روش تشخیص الگوی فازی، برخی اختلافات بین نتایج این دو روش دیده می‌شود.