کمّی‌سازی بازگشت‌پذیری سیستم زهکشی شهری بر اساس ارزیابی عملکرد هیدرولیکی

Abstract

<strong>با وجود پیشرفت‌های قابل توجه در زمینه مدیریت پایدار سیستم‌های زهکشی رواناب شهری (</strong><strong>UDSs</strong><strong>)، این قبیل زیرساخت‌ها در معرض تهدید روزافزون محرک‌های غیر قطعی تغییرات آینده قرار دارند. کمّی‌سازی بازگشت‌پذیری، گامی مهم در راستای افزایش بلندمدت پایداری مناطق شهری تحت پوشش سیستم‌های زهکشی رواناب است. در پژوهش حاضر از طریق ترکیب عملکرد هیدرولیکی شبکه زهکشی رواناب سطحی با تابع عملکرد سیستم، به کمّی‌سازی بازگشت‌پذیری این شبکه‌ها در مقابله با سیل پرداخته شد. به این منظور پس از تعیین مقادیر بارش، حدّی برای دوره‌ بازگشت‌های مختلف، شبیه‌سازی هیدرولوژیکی و هیدرودینامیکی سیستم جمع‌آوری آب‌های سطحی حوضه سیل‌برگردان غرب در تهران با دو سناریوی وجود و عدم وجود</strong><strong> بهترین اقدامات مدیریتی (</strong><strong>BMP</strong><strong>) صورت گرفت. سپس این روش برای یکی از گره‌های سیلابی شبکه به‌کار گرفته شد و میزان عملکرد و بازگشت‌پذیری سیستم در این گره انتخابی تحت بارش‌های حدی با دوره‌بازگشت‌های مختلف برآورد شد. نتایج نشان داد که با اضافه نمودن یک جوی‌باغچه به سیستم زهکشی شهری، مدت سیل گرفتگی در گره منتخب شبکه و حجم آبگرفتگی به‌ترتیب تا میزان 15 و 47 درصد کاهش یافته و بازگشت‌پذیری نسبت به سیل از 37/0 درصد تا 89/5 درصد افزایش می‌یابد. بنابراین وجود راهکارهای توسعه کم‌اثر </strong><strong>(LID)</strong><strong>همراه شبکه سنتی زهکشی شهری می‌تواند در افزایش پایداری سیستم مؤثر باشد.</strong>