نقش سازمان بهزیستی در پیشگیری از " بزهکاری زنان" (مولفه ای در ایجاد امنیت اجتماعی)

Abstract

بالا رفتن نرخ بزهکاری زنان در برخی از جرایم حتی جرایمی که تا کنون مختص مردان تلقی می شد باب جدیدی را در علم جرم شناسی به عنوان بزهکاری زنان مفتوح نموده که این مسئله متعاقب نظریه فمینیسم مرهون افزایش حضور زنان در جامعه بوده است. در این مقاله سعی بر آن است تا فعالیت هایی را که سازمان بهزیستی در زمینه های مختلف اجتماعی به منظور جلوگیری از ارتکاب جرم توسط زنان که نقش کلیدی در خانواده و جامعه دارند انجام می دهد مورد نقد و بررسی قرار گیرد. با توجه به ماهیت موضوع، نقطه تأکید این تحقیق مطالعاتی است که با استفاده از روش توصیفی به تشریح ابعاد مختلف فعالیت های سازمان بهزیستی پرداخته است.بنابراین در این تحقیق روش اسنادی و مقایسه ای با ماهیتی توصیفی- تحلیلی مورد استفاده قرار گرفته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که سازمان بهزیستی با اجرای طرح های اطلاع رسانی در زمینهی پیشگیری از بزهکاری زنان، آموزش مهارت های زندگی اجتماعی و طرح همیاران سلامت روانی- اجتماعی با هدف گسترش فرهنگ رعایت قوانین و مقررات و حفظ ارزش های مورد پذیرش جامعه به دنبال پیشگیری اولیه از بزهکاری زنان می باشد. همچنین طرح توانمندسازی زنان سرپرست خانوار، گروه همیار زنان سرپرست خانوار، ایجاد خانه سلامت و خانه زنان( مرکز اسکان موقت زنان) از جمله اقداماتی است که سازمان بهزیستی در پیشگیری ثانویه از بزهکاری زنان به مرحله اجرا می گذارد. سازمان مذکور در سطح سوم از پیشگیری در سایه اعمال و اجرای آیین نامه مراکز حمایت و بازپروری دختران و زنان در معرض آسیب اجتماعی حاد، آنان را تحت پوشش خود قرار می دهند تا زمینه تکرار بزهکاری را از آنها سلب کند. سازمان بهزیستی با الهام از مدل پیشگیری سه مرحله ای و با رویکردی اصلاحی – درمانی در پی آن است که در مرحله اول افراد جامعه به ویژه زنان در دام علل و عوامل بزهکاری گرفتار نشوند و در مرحله دوم یعنی بعد از گرفتار شدن در دام علل بزهکاری با ارائه خدمات تخصصی و روانشناسی در صدد رفع علل و عوامل مذکور می باشد و در مرحله سوم یعنی بعد از ارتکاب بزه از سوی زنان، با ارائه خدمات لازم سعی در درمان، اصلاح و بازپروری زنان به منظور بازاجتماعی شدن و جلوگیری از استمرار و تکرار بزه از سوی آنان را دارد. اگرچه سازمان بهزیستی در امر پیشگیری از بزهکاری زنان تلاش می کند، اما واقعیت آن است که وضعیت پیشگیری از بزهکاری زنان در کشورمان به دلایل مختلف از قبیل جزئی و محدود بودن برنامه های سازمان، مشکلات مالی(کمبود بودجه)، مشکلات ساختاری و همچنین عدم نهادینه شدن فرهنگ پیشگیری از بزهکاری، بسامان نیست.