بررسی معماری منطقه‌گرایی در کشورهای اسلامی خاورمیانه

Abstract

معماری در جهان سوم در جستجوی پیدا نمودن راهی برای پیوند نیازهای معاصر به الگوهای قدیمی و بیشتر فراموش‌شدۀ بناهای سنتی است که در هارمونی با سبک و شیوه زندگی و ارزش‌های فرهنگی بودند ولی شوربختانه با رویکرد تنها فرمال و آموزش معماری اروپایی در دانشگاه‌های کشورهای غربی و بازگشت دانش آموختگان معماری از کشورهای دیگر به کشور و گسترش برنامۀ آموزش معماری در سال‌های گذشته با دل‌افکندن از روند جهانی‌شدن باعث گردید که ساخت و ساز به یک کنش پرسود تجاری در مراکز شهرها دگرگون گردد و در پیامد آن پیشۀ معماری به یکی از پردرخواست‌ترین پیشه‌ها در سرزمین‌های خاورمیانه دگرگون گردد. البته در کشورهای گوناگون این موضوع چهرۀ ویژۀ خود را پیدا کرده است. این پژوهش کوشش بر این دارد تا ابتدا ریشه و زمینه‌های بحران هویت اسلامی و ملی این کشورها را واکاوی کند تا بتواند زمینۀ نفوذ نوین‌گرایی و برداشت نادرست از جریان پسانوگرایی و به‌ویژه گرایش به جهانی‌شدن را از یک سو و از سوی دگر پیدایش رویکردهای منطقه‌گرایی را در کشورهای اسلامی که در ناسازی با مدرنیسم بوجود آمده‌اند را پس از دهه‌های 60 واکاوی کند.