تأثیر روایت درمانی مواجهه‌ای بر نشانگان اختلال استرس پس از سانحه در کودکان (مطالعه موردی)

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> اختلال استرس پس از سانحه، مشکلات بسیاری برای کودکان ایجاد می­کند. این پژوهش، با هدف بررسی اثربخشی روایت­درمانی مواجهه­ای در درمان کودکان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه انجام شد. <strong>روش:</strong> طرح پژوهش، طرح چند خط پایه بود. جامعه­ی آماری، 52 کودک 6 ـ 5 ساله­ای بودند که در بخش ترومای بیمارستان پورسینای رشت سال 1392 (از ابتدا تا پایان فروردین ماه) بستری شده بودند. با توجه به ملاک­های تشخیصی DSM-V و طبق نظر پزشک متخصص، تعداد 3 کودک 5 ساله­ی مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، با روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده ها، از مقیاس درجه­بندی هفتگی اختلال استرس پس از سانحه والدـ­کودک و مقیاس بی­میلی استفاده شد. روایت­درمانی مواجهه­ای، به مدت 12 جلسه­ی هفتگی اجرا و مرحله­ی پیگیری نیز 3 ماه پس از درمان دنبال شد. داده­ها با درصد بهبودی و ضریب تغییرپذیری کوهن تجزیه و تحلیل شد. <strong>یافته‌ها:</strong> یافته‌ها نشان داد که اثر روایت­درمانی مواجهه­ای، بر اهداف درمان (تجربه­ی مجدد، اجتناب و بی­حسی و بیش­انگیختگی) معنادار است. <strong>نتیجه‌گیری:</strong> روایت­درمانی مواجهه­ای، با تأکید بر نقاط تکیه­گاهی، از بین بردن داستان آکنده از مشکل و بازنویسی داستان آسیب­زا می­تواند سبب بهبود نشانگان کودک گردد.