نقش میانجی گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان

Abstract

پژوهش حاضر، نقش میانجی­گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان را مورد بررسی قرار می‌دهد. شرکت­کنندگان در پژوهش شامل 384 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که به روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله‌ای تصادفی انتخاب شدند. به‌منظور گردآوری اطلاعات از فرم کوتاه پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، 2011)، پرسشنامه تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، 1997) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، 1979) استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر مبتنی بر روش بارون و کنی (1986)، نشان داد: گفت­وشنود به‌واسطه­ جایگاه من (001/0P< ، 25/0=β)، می­تواند سلامت روان را پیش­بینی نماید و همنوایی به‌واسطه­ هم­آمیختگی با دیگران (001/0P< ، 15/0=β)، برش هیجانی (001/0P< ، 19/0=β) و واکنش­پذیری هیجانی (05/0P< ، 10/0=β) قادر به پیش­بینی سلامت روان است. درمجموع یافته­ها بیانگر آن بود که تمایزیافتگی خود، در رابطه­ با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان، نقش واسطه­ای کامل را ایفا می‌کند. پس از بحث در مورد یافته­ها، محدودیت ­پژوهش و پیشنهاد جهت هدایت پژوهش­های آتی، ارائه‌شده است.