رابطه تروماهای دوران کودکی و سبک‌های دلبستگی با رفتار اقدام به خودکشی در زنان مراجعه ­کننده به بیمارستان لقمان حکیم در مقایسه با جمعیت عمومی

Abstract

چکیده در زندگی همه کودکان و نوجوانان، خانواده همواره یک تکیه‌گاه محسوب می‌شود و شناخت به موقع و آگاهی از مشکلات خانواده می‌تواند نقش مهمی در کاهش اختلالات روانی در جامعه داشته باشد. از این رو هدف این پژوهش بررسی تاثیر تروماهای کودکی و سبک‌های دلبستگی بر اقدام به خودکشی در بزرگسالی است. جامعة این تحقیق شامل کلیه زنانی است که طی خرداد ماه سال 1391 به دلیل اقدام به خودکشی در بیمارستان لقمان حکیم بستری شده‌اند. برای اجرای این پژوهش 180 نفر از زنانی که اقدام به خودکشی کرده ­اند به صورت نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. همچنین جهت مقایسه این افراد با جمعیت عمومی، تعداد 180 نفر از بیمارانی که در خرداد ماه سال 1391 در بیمارستان لقمان حکیم به دلیل یک بیماری جسمی که ارتباط غیرمستقیم با خودکشی نیز نداشت، بستری شده بودند نیز در پژوهش شرکت کردند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری تحلیل تشخیص استفاده شد. نتایج نشان داد که با کاهش نمرات دلبستگی ایمن و افزایش نمرات دلبستگی اجتنابی و تروماهای دوران کودکی احتمال اقدام به خودکشی افراد نیز افزایش می‌یابد (001/0=). از بین تروماهای دوران کودکی، سوء استفاده هیجانی و از بین سبک‌های دلبستگی، ناایمن اجتنابی بیشترین نقش را در اقدام به خودکشی دارد. نتایج نشان داد سبک‌های دلبستگی و تروماهای دوران کودکی می‌توانند منجر به رفتار اقدام به خودکشی افراد در بزرگسالی شوند.