منافع ملی و عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای

Abstract

<em>سازمان همکاری شانگهای به‌عنوان نمونه بارزی از منطقه‌گرایی نوین در آسیا، با هدف حل‌وفصل اختلافات مرزی و تقویت اعتماد متقابل میان اعضاء به وجود آمد که تدریجاً منجر به توسعه سازمان و توجه آن به موضوعات اقتصادی و بازرگانی و... گردید. ایران هم در سال 2004 عضو ناظر این سازمان منطقه‌ای شده و با توجه به این مسائل، مقاله حاضر با استفاده از رویکرد نظری منافع ملی و همگرایی و استعانت از روش توصیفی ـ تحلیلی مترصد پاسخ به این سؤال است؛ اهداف و منافع ایران در عضویت دائم سازمان همکاری شانگهای چیست؟ این مقاله عضویت دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان را، منوط به موضع مثبت اعضا به‌ویژه روسیه و چین به‌عنوان موتور محرکۀ سازمان می</em><em>‎</em><em>داند و این گزاره را فرض می</em><em>‌</em><em>گیرد که استراتژی جمهوری اسلامی ایران در راستای سیاست</em><em>‌</em><em>های همکاری منطقه</em><em>‌</em><em>ای، کسب فرصت</em><em>‌</em><em>های سیاسی، امنیتی، اقتصادی، تجاری و فرهنگی و هم</em><em>‌</em><em>چنین بالا بردن قدرت چانه</em><em>‌</em><em>زنی در برابر غرب است؛ که ازجمله دلایل و منافع اصلی علاقه</em><em>‌</em><em>مندی ایران برای عضویت کامل در سازمان همکاری شانگهای بوده است. یافته‌های مقاله نشان می‌دهند که عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای، فرصت‌ها و دستاوردهای زیادی برای ایران در زمینه‌های اقتصادی، تجاری، سیاسی، امنیتی و فرهنگی داشته است و با توجه به پتانسیل و توانمندی‌های ایران، بر پیوند استراتژیک ایران و سازمان فوق‌الذکر افزوده شده است که با توجه به دگرگونی‌های بین</em><em>‎</em><em>المللی، ایران می‌تواند از پتانسیل‌های سازمان برای تأمین منافع ملی و ارتقاء جایگاه خود در سطح منطقه</em><em>‌</em><em>ای و بین‌المللی در راستای اهداف چشم‌انداز بیست‌ساله گام بردارد. </em>