بررسی اثرات سرریز صنعتی شدن بر بیکاری در استان‌های ایران

Abstract

یکی از مشکلات اصلی اقتصاد ایران، نرخ بیکاری بالا است. به همین دلیل شناخت عوامل موثر بر بیکاری گامی موثر برای کاهش اثرات نامطلوب اجتماعی ناشی از بیکاری است. مطالعه حاضر با استفاده از داده‌های استانی برای دوره زمانی 1385 تا 1394 و رهیافت اقتصادسنجی فضایی به بررسی اثرات سرریز صنعتی شدن بر بیکاری استان‌ها می‌پردازد. شواهد حاصل از برآورد الگو نشان می‌دهد که توسعه صنعت و رشد اقتصادی اثر منفی و معناداری بر بیکاری دارد. اما اثر جمعیت بر بیکاری مثبت و معنادار است، به طوری که یک درصد افزایش در صنعتی شدن و تولید باعث کاهش نرخ بیکاری به اندازه 089/0 و 098/0 درصد می‌شود. اثرات سرریز صنعتی شدن بی‌معنا است و این ناشی از عدم توسعه بنیادی و زنجیره‌ای صنعت در استان‌های ایران است. بنابراین توسعه صنعت در هر استان براساس مزیت نسبی و سیاست آمایش سرزمین، بهبود کیفیت سیستم آموزشی برای توانمند ساختن نیروی کار از جمله سیاست‌های موثر برای کاهش بیکاری است.