بررسی اثرات تمرکززدایی مالی بر جذب سرمایه‌گذاری خصوصی در استان‌های ایران

Abstract

در ادبیات اقتصادی، نظریه­های تمرکززدایی مالی به عنوان ابزاری جهت افزایش کارایی و بهره­وری بخش عمومی و گسترش رشد و توسعه متوازن منطقه­ای مورد توجه قرار گرفته است. این افزایش کارایی و رشد منطقه­ای می­تواند منجر به جذب سرمایه­گذاری­های خصوصی در دولت­های محلی شده و زمینه را برای توسعه­ای درون­زا و پایدار در مناطق محلی فراهم کند. لذا هدف اصلی این پژوهش، بررسی تأثیر تمرکززدایی درآمدی و هزینه­ای بر سرمایه­گذاری بخش خصوصی استان­های ایران طی دوره زمانی 1395-1384 و با استفاده از روش گشتاورهای تعمیم­یافته است. نتایج حاصل از برآورد الگوها حاکی از تأیید رابطه غیرخطی بین شاخص­های تمرکززدایی مالی و سرمایه­گذاری خصوصی است. به طوری که این رابطه برای تمرکززدایی درآمدی به صورت U شکل (به دلیل توزیع نابرابر منابع درآمدی و رشد نامتوازن در برخی استان­ها) و برای تمرکززدایی هزینه­ای به صورت U معکوس (به دلیل کاهش منفعت نهایی حاصل از مخارج زیرساخت­های عمومی) است. علاوه بر این، رابطه­ی متغیرهای نرخ تورم، تولید واقعی هر کارگر، نرخ شهرنشینی و مخارج تحقیق و توسعه با سرمایه­گذاری خصوصی مثبت و معنادار است.