پرسپکتیو شناختی و استعاره‌های زبانی در معماری معاصر ایران
چکیده
پرسپکتیو لزوما ابزاری برای ترسیم نیست بلکه برآمده از ادراک و چهارچوبهای شناختی- زبانی است. درواقع در هنرهای تجسمی پیدایش پرسپکتیو با نگرش زبانی انسان با محیط پیرامون پیوند دارد. به لحاط زبانشناختی، پرسپکتیو نوعی طرح‌واره برای انتقال مفاهیم و شکل‌گیری استعاره‌ها در زبان محسوب می‌شود زیرا به شکل کنایی پیش‌بینی و دریافت انسان به مقوله زمان را نشان می‌دهد و از نقطه نظر مکانی نیز مشخص‌کننده قاب‌های ارجاع و تعریف انسان از مکان است. بدین‌سان با تغییر قاب‌های ارجاع در زبان، نوع پرسپکتیو هم تغییر می‌کند. در این مقاله به روش کیفی و استدلال منطقی و با استفاده از دانش زبانشناسی شناختی در فضای خیالی و دنیای اثیری مینیاتورهای ایرانی و همچنین در فضای شبکه‌ای و بدون برجستگی مجازی به قیاس پرسپکتیو پرداخته شده است. در نهایت جدولی تطبیقی و مدلی دوگانه بدست آمده که می‌تواند الگویی برای ساختار پرسپکتیو در معماری معاصر ایران در عصر مجازی و شبکه‌ای باشد.
کلید واژگان
پرسپکتیواستعاره
زبانشناسی شناختی
مینیاتور
فضای مجازی
همزمانی معرفتی
شماره نشریه
3تاریخ نشر
2017-11-221396-09-01
ناشر
دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقاتIslamic Azad University - Science and Research Branch
سازمان پدید آورنده
باشگاه پژوهشگران جوان، واحد نور، دانشگاه آزاد اسلامی، نور، ایران.استادیار گروه معماری، واحد چالوس، دانشگاه آزاد اسلامی، چالوس، اران.
شاپا
1735-95622676-5489
