اثر مدیریت تغذیه (معدنی و آلی) بر میزان نیترات، ماندگاری و کیفیت پس از برداشت کرفس تازه برش‌یافته (Apium graveolens L.)

Abstract

کاربرد فراوان نهاده­های شیمیایی، در مزارع تولید سبزی و صیفی و عرضه سریع این محصولات به بازار (بدون در­نظر گرفتن مدت­زمان لازم، برای کاهش غلظت یا تجزیه مواد­شیمیایی)، ضرورت مدیریت تغذیه مناسب را در سیستم کشت این محصولات، بیش از پیش آشکار می­کند. این مطالعه به­منظور بررسی اثر مدیریت تغذیه، بر میزان تجمع نیترات و سایر پارامترهای کیفی گیاه کرفس انجام گرفت. تیمارهای مورد مطالعه شامل تغذیه نیتروژن­معدنی (اوره با مقادیر 300، 423، 700 و نیترات­آمونیوم با مقدار 560 کیلوگرم در هکتار)، و آلی (ورمی­کمپوست 20 کیلوگرم در 8/7 متر مربع و کمپوست 10 کیلوگرم در 8/7 متر مربع در ترکیب با مایه تلقیح قارچ زیستی تریکودرما) و شاهد بود. بعد از برداشت محصول، عملکرد گیاه در واحد سطح، تعداد ساقه، ارتفاع گیاه، میزان مواد معدنی (سدیم، پتاسیم و فسفر) و میزان نیترات اندازه­گیری شد و پس از نگهداری کرفس تازه برش­یافته در سردخانه با دمای 1± درجه سانتی­گراد به‌مدت 4 هفته، درصد کاهش وزن، مقدار ویتامین­ث، میزان مواد جامد­محلول کل و مقدار اسید قابل­تیتراسیون کل، هر هفته مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که در تیمارهای آلی، میزان مواد معدنی، ویتامین­ث، مواد جامد­محلول کل بیشتر بوده، اما میزان عملکرد، تعداد ساقه در گیاه، نیترات و کاهش وزن کمتری در مقایسه با تیمار­های معدنی داشتند. با اینکه کاربرد تیمارهای آلی، موجب کاهش ارزش اقتصادی محصول می­شوند؛ اما می­توانند باعث ایجاد مزه بهتر، ایمنی و پذیرش محصول توسط مصرف­کننده شوند.