اثر ترینگزاپک‏ اتیل و تنش پاخوری بر خصوصیات فیزیولوژیک و مورفولوژیک فستوکای پابلند رقم ربل (Festuca arundinacea cultivar Rebel)

Abstract

استفاده از کند‌کننده‏های رشد گیاهی از‌جمله ترینگزاپک اتیل در مدیریت چمن بسیار مرسوم و معمول شده است. از‌جمله اهداف استفاده از این ترکیبات کاهش رشد عمودی چمن، افزایش تراکم و مقاومت به تنش‌های زیستی و غیر‌زیستی است. هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر سطوح متفاوت ترینگزاپک اتیل (0، 25/0و 5/0 کیلوگرم در هکتار) و تنش پاخوری (پاخوری و عدم پاخوری) بر خصوصیات فیزیولوژیک و مورفولوژیک فستوکای پابلند رقم ربل است که در آزمایشی در غالب طرح فاکتوریل بر پایۀ طرح کاملأ تصادفی در 3 تکرار به اجرا در آمد. نتایج نشان داد ترینگزاپک اتیل و پاخوری سبب کاهش معنادار ارتفاع، وزن تر و خشک چمن فستوکا شد. ارتفاع در غلظت‌های 25/0 و 5/0 کیلوگرم در هکتار به‌ترتیب 84/18 و 06/22 درصد کاهش نشان داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل، موجب افزایش تراکم، پنجه‌زنی و کلروفیل شد، درحالی‌که تیمار پاخوری محتوای کلروفیل، تراکم و پنجه‌زنی را به‌صورت معناداری کاهش داد. کاربرد ترینگزاپک اتیل در غلظت 5/0 کیلوگرم در هکتار 36 درصد افزایش پنجه‌زنی و تنش پاخوری 2/17 درصد کاهش پنجه‌زنی را نشان داد. همچنین نتایج نشان داد تیمار پاخوری و ترینگزاپک اتیل کربوهیدرات‌های محلول اندام هوایی را به‌طور‌ معناداری افزایش می‌دهد، در‌صورتی‌که این ماده برخلاف پاخوری اثری معنادار بر کربوهیدرات‌های محلول ریشه نداشت. ترینگزاپک ‏اتیل با افزایش محتوای آب نسبی و کاهش نشت الکترولیت در شرایط تنش پاخوری موجب افزایش مقاومت به پاخوری در فستوکا شد.