مکان‎یابی و تخصیص بهینه نقاط انتقال، بیمارستان و مراکز امدادی برای تشکیل زنجیره امدادرسانی در بحران، با فرض غربالگری مجروحان

Abstract

هدف: برای امدادرسانی به مجروحان در زمان بحران باید قبل از بحران برنامه‌ریزی کرد. هدف این پژوهش، ارائه مدلی برای مکان‌یابی و تخصیص بهینه نقاط انتقال، مراکز امدادی و بیمارستان در زمان زلزله برای خدمت‌‌رسانی به مجروحان شامل غربالگری، کمک‌‌‌های اولیه و انتقال به تسهیل است. روش: روش مقاله مدل‌سازی کمی از طریق ارائه مدل ریاضی است. برای این منظور مدل‌های برنامه‌ریزی ریاضی عدد صحیح مختلط تک‌هدفه و دوهدفه ارائه شده است. مدل تک‌هدفه به‌دنبال کمینه‌سازی زمان کل انتقال مجروحان و مدل دوهدفه علاوه بر کمینه‌سازی زمان، به‌دنبال کمینه‌سازی جریمه ناشی از عدم انتقال مجروحان است. مدل‌ها با دو رویکرد مکان‌یابی و تخصیص بهینه در زلزله شش‌ ریشتری با تعداد مجروح کمتر و انتخاب تعدادی از تسهیلات و رویکرد تخصیص بهینه در زلزه هفت ریشتری با تعداد مجروح زیاد و استفاده از کل ظرفیت تسهیلات حل شده است. یافته‎ها: مدل‌ها بر اساس اطلاعات مناطق جنوب مرکزی شهر تهران شامل مناطق 10، 11، 12، 16، 17 و 19، اجرا می‌شوند. نقاط انتقال، مراکز امدادی و بیمارستان‌های انتخاب‌شده در هر مدل و نحوه و میزان تخصیص مجروحان به این نقاط مشخص شده است. نتیجه‎گیری: برای امدادرسانی مناسب در موقعیت واقعی، اضافه کردن مراکز امدادی به مسئله به‌دلیل تعداد زیاد مجروحان در مقایسه با ظرفیت بیمارستان‌ها، غربالگری مجروحان، ارائه خدمات درمان سرپایی در نقاط انتقال و نپذیرفتن مجروحان به‌صورت مستقیم در بیمارستان‌ها، از مفروضات اساسی است که باید در مدل در نظر گرفت. همچنین پراکنش نامتوازن بیمارستان‌ها در سطح شهر و نبود زیرساخت‌های اساسی، باید قبل از بحران احتمالی رفع شود.