مطالعه تاثیر سلنیت سدیم بر آسیب‌شناسی و هیستومتری بیضه در موش‌های صحرایی سالم و مبتلا به واریکوسل تجربی

Abstract

اثرات منفی ناشی از استرس اکسیداتیو در سرم، منی و بافت بیضه مبتلایان به واریکوسل یا در مدل­های حیوانی نشان داده شده است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر سلنیت سدیم بر آسیب شناسی و هیستومتری بیضه موش­های صحرایی سالم و واریکوسلی انجام گرفت. 44 سر موش صحرایی در 11 گروه شامل: گروه کنترل سالم (1 میلی­لیتر بر کیلوگرم وزن بدن سرم فیزیولوژی)، گروه کنترل جراحی (انجام عمل جراحی بدون القا واریکوسل به همراه تزریق 1 میلی­لیتر بر کیلوگرم وزن بدن، سرم فیزیولوژی داخل ­صفاقی)، گروه کنترل واریکوسل، گروه­های سالم دریافت­کننده­ی داخل­صفاقی سلنیت­سدیم با دوز­های 05/0، 1/0، 2/0 و 4/0 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن بدن، و گروه­های واریکوسلی دریافت­کننده­ی داخل­صفاقی سلنیت­سدیم با دوز­های 05/0، 1/0، 2/0 و 4/0 میلی­گرم بر کیلوگرم وزن بدن تقسیم شدند. بعد از ایجاد واریکوسل، 60 روز تزریق سلنیت­­سدیم به موش­های واریکوسلی و سالم ادامه یافت. نمونه­های بافت بیضه برای مطالعات آسیب شناسی­شناسی جمع­آوری شدند. سلنیت­­سدیم به­صورت وابسته به دوز موجب افزایش معنی­دار ضخامت بافت­پوششی لوله­های منی­ساز در موش­های صحرایی واریکوسلی در مقایسه با گروه کنترل واریکوسل شد (P<0.01). ضرایب اسپرمیوژنز (SI) و اسپرماتوژنز (TDI) لوله­های منی­ساز تحت تأثیر سلنیت­سدیم وابسته به دوز در مقایسه با گروه کنترل سالم افزایش نشان دادند. ضرایب SI وTDI لوله­های منی­ساز تحت تأثیر شرایط واریکوسل بیضه کاهش معنی­داری در مقایسه با گروه کنترل سالم داشتند (05/0 P<). سلول­های لیدیگ به­طور معنی­داری تحت تأثیر سلنیت­سدیم در موش­های صحرایی واریکوسلی در مقایسه با گروه واریکوسل افزایش یافتند( 01/0 P<). نتایج این مطالعه پیشنهاد می­کند درمان سلنیوم اثرات مفیدی بر بافت بیضه موش­های صحرایی واریکوسلی دارد.