بررسی تأثیر حیات بنگاه‌های جدیدالورود کوچک و متوسط در تغییرات اشتغال: تجاربی از صنعت نساجی ایران طی دوره 84- 1375

Abstract

اگرچه شروع فعالیت هر بنگاه جدید، موجبات اشتغال تعدادی از نیروی انسانی را درپی دارد، اما، تنها ایجاد بنگاه بیانگر اشتغال‌زایی و الزاماً گامی در‌ راستای حل معضل بیکاری نیست. بلکه، دوره‌ی حیات قابل قبول بنگاه‌ها عامل اساسی در ایجاد اشتغال اثرگذار توسط آنها محسوب می‌شود. از این‌رو، هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش دوره‌ی حیات بنگاه‌های جدیدالورود در تغییرات اشتغال ایجاد شده توسط آنها می‌باشد. به‌این منظور، بررسی کلیه‌ی بنگاه‌های جدیدالورود صنعت نساجی (ده‌نفرکارکن و‌ بیش‌تر) طی سال‌های 84-1375 مدنظر قرارگرفته و به‌عبارتی تمام بنگاه‌های جدیدالورود این صنعت به‌عنوان جامعه‌ی آماری تحلیل شده است. در این مطالعه برای تعیین دوره‌ی حیات، از الگوی شکست نسبی، تعیین تغییرات خالص اشتغال بنگاه‌ها و مقایسه‌ی آنها استفاده شده و نتایج به‌دست‌آمده نیز بیانگر آن است که بنگاه‌های کوچک و ‌متوسط تنها زمانی می‌توانند به‌عنوان ایجادکنندگان اصلی شغل تلقی شوندکه بتوانند در سه سال ابتدایی ورود به بازار به حیات اقتصادی خود ادامه دهند. این یافته بدان معنی است که حمایت از بنگاه‌های کوچک و متوسط برای تداوم حیات مهم‌تر از حمایت برای ایجاد اشتغال می‌باشد