بررسی ویژگی‌های فرمی مجسمه‌سازی در دوران مدرن

Abstract

هدف از این پژوهش، تبیین ویژگی‌های فرمی مجسمه‌سازی مدرن است. دوران مدرن، دوران پرتلاطمی برای دنیای هنر بوده است. این مقاله، مدرنیسم را در محدودة جنبش‌های هنرهای تجسمی، طی سال‌های1890 تا1950بررسی می‌کند. برای شناخت هر چه بیشتر ویژگی‌های مجسمه‌سازی مدرن، آثار هنرمندان برجستة این دوران بررسی شده و ویژگی‌های زیباشناختی آنها، شناسایی شده است. براساس این ویژگی‌ها، معیارهای تجزیه‌وتحلیل فرمی تعریف شده‌اند که به روش افتراق معنایی در سه گروه دوقطبی (انتزاعی-بازنمایانه؛ هندسی-ارگانیک؛ و انسانی- غیرانسانی) قرار گرفته‌اند. بررسی مجسمه‌های دوران مدرن نشان می‌دهد که مجسمه‌سازی از اواخر قرن نوزدهم از فرم بازنمایانه- ارگانیک فاصله گرفت و در دهة سی قرن بیستم این فاصله به اوج رسید و بار دیگر در دهه‌های چهل و پنجاه، دوباره به فرم بازنمایانه-ارگانیک، روی ‌آورد. فرم‌های هندسی- انتزاعی در دهه‌های سی و چهل به اوج رسید و در دهه‌های بعد نیز تعداد کمی از آثار را به خود اختصاص داد. به‌طورکلی در این دوران بیشترین سهم متعلق به آثاری است که از فرم‌های بازنمایانه، ارگانیک و انسانی تشکیل شده‌اند و کمترین تعداد متعلق به آثاری است که از فرم‌های ارگانیک، انتزاعی و غیرانسانی شکل گرفته‌اند. بیشتر مجسمه‌های این دوران، پیکر انسان را با فرم‌های ارگانیک و بازنمایانه تصویر کرده‌اند.