مقایسه ابعاد مالی قراردادهای جدید نفتی ایران (IPC) و بیع متقابل: مطالعه موردی فازهای 4 و 5 میدان گازی پارس جنوبی

Abstract

قرارداد جدید نفتی ایران نسل جدیدی از قرارداد خدمت است که تلاش شده تا مهمترین ایرادات موجود در مدل بیع­متقابل را برطرف سازد. در این مدل قراردادی مولفه­هائی برای ایجاد جذابیت بیشتر نسبت به مدل بیع­متقابل گنجانده شده تا انگیزه پیمانکاران افزوده شود. در این پژوهش تفاوت­های دو مدل قراردادی یادشده از منظر توزیع منافع ناشی از استخراج گاز در فازهای 4 و 5 میدان گازی پارس جنوبی مورد بررسی قرار می­گیرد.این پژوهش از طریق شبیه­سازی مالی دو مدل قراردادی و مقایسه خروجی­های آن انجام می­شود. نتایج نشان می­دهد عایدی دولت در مدل بیع­متقابل در طول دوره برداشت از فازهای4 و 5 پارس جنوبی در مقادیر جاری و تنزیل شده به ترتیب حدود 29% و 11% بیش از مدل جدید قراردادی است. اما اگر در مدل بیع­متقابل، همزمان با تسویه کامل پیمانکار، افت تولید سالانه بیش از 3% از میدان آغاز گردد، آنگاه انتخاب مدل جدید قراردادی از منظر ایجاد منافع مالی برای دولت نسبت به بیع­متقابل ارجحیت پیدا می­کند.