نقش خودرهبری و خودمدیریتی بر سرمایه‌های انسانی سازمان‌های خدماتی دولتی (مطالعۀ موردی: وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی)

Abstract

پژوهش حاضر با هدف تبیین نقش خودرهبری و خودمدیریتی بر سرمایه‌های انسانی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی انجام شده ‌است. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی و روش تحلیل از نوع مدل‌یابی معادلات ساختاری است. حجم نمونه با استفاده از فرمول نمونه‌گیری کوکران و روش نمونه‌گیری تصادفی ساده، 306 نفر انتخاب شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، از پرسشنامة‌ خودرهبری و خودمدیریتی ابیلی و مزاری (1393) با پایایی 94/0 و پرسشنامة سرمایه‌های انسانی نادری (1390) با پایایی 95/0 استفاده شد. نتایج نشان داد خودرهبری، خودمدیریتی و سرمایه‌های انسانی کارکنان، بالاتر از حد متوسط­اند و خودرهبری (49/0r=) و خودمدیریتی (48/0r=) با سرمایه‌های انسانی کارکنان رابطۀ مثبت و معنادار (p<0/01) دارند. براساس نتایج رگرسیون گام­به­گام، از میان مؤلفه‌های خودمدیریتی، خودهدفگذاری، خودمشاهده‌گری و خودارزیابی، 38 درصد و از بین مؤلفه‌های خودرهبری، تمرکز بر پاداش طبیعی و راهبردهای رفتارمحور 39 درصد از سرمایه‌های انسانی را پیش‌بینی می‌‌کنند. مدل‌یابی معادلات ساختاری نیز نشان داد خودمدیریتی با ضریب مسیر 75/0 و خودرهبری با ضریب مسیر 68/0، بر سرمایه‌های انسانی تأثیر‌گذارند.