‎ بررسی کارایی شعب بانک‎ها و تعیین عوامل مؤثر بر آن (بررسی موردی شعب بانک سپه استان تهران)

Abstract

این پژوهش به‎دنبال برآورد کارایی شعب و تشخیص عوامل مؤثر بر آن است. داده‎های مورد بررسی، آمار و ارقام 52 شعبه‎ی مختلف بانک مورد نظر در بازه‎ی زمانی (1386-1384) است. برای این کار، در این پژوهش از تابع هزینه‎ی مرزی با استفاده از روش حداکثر درست‎نمایی (ML) استفاده شده است. مدل‎های مورد استفاده در این پژوهش، مدل اول ناکارایی متغیر با زمان بتیس و کوئلی (1992) و مدل دوم ناکارایی اثرهای ساختاری بتیس و کوئلی (1995) است. در برآورد تابع هزینه، حجم تسهیلات اعطایی به بخش خصوصی به‎عنوان ستاده و (نیروی کار، حجم سپرده‎های سرمایه‎گذاری و قرض‎الحسنه، دارایی‎های ثابت) به‎عنوان نهاده در نظر گرفته شده‎اند. نتایج به‎دست آمده از مدل اول ناکارایی متغیر با زمان نشان می‎دهد، میانگین کارایی شعب 1/77 درصد است و شعب مورد نظر اعطای تسهیلات را با حداقل هزینه انجام نداده‎اند. ‌نتایج پژوهش در مدل دوم اثرهای ساختاری، نشان داده است که میانگین کارایی شعب 2/64 درصد بوده که دلیل اختلاف کارایی بین مدل اول و دوم، تأثیر متغیرهای ساختاری شعب (اندازه‎ی اقتصادی، نسبت دارایی‎های ثابت به کل دارایی‎ها، تحصیلات کارکنان، درجه به‎کارگیری فناوری) بوده که در مدل دوم وارد شده است.