راوی بوف کور در زنجیرۀ دالّ‌‌های بی‌‌پایان نظم نمادین

Abstract

پدر، مرجع و مؤلف و حافظ و ناظر<br />قانون، و به‌عبارتی، نمایندۀ نظم اجتماعی است. نام پدر، گره‌‌گاهی است که به فرایند<br />هویت‌‌یابی سوژه در زنجیرۀ بی‌‌پایان نظم نمادین، پایان می‌‌دهد. کارکرد استعارۀ<br />پدری، قرار دادن قانون پدر به‌جای میل مادر است. هرگونه اختلال در فرایند همذات‌‌پنداری<br />با نام پدر، موجب بدگمانی و سوء‌‌ظن شدید به نظم اجتماعی می‌‌شود. لاکان توهمات و<br />هذیان‌‌های بدگمانی و ترس و اضطراب پارانوئید را در نبود نام پدر می‌داند. انسجام نداشتن<br />نام و قانون پدر، سبب می‌‌شود که سوژه، امنیت خاطر خود را دربارۀ نظم نمادین از<br />دست دهد و جهان را متزلزل و ناامن بپندارد. این مقاله، می‌‌کوشد با کمک دستاورد‌‌های<br />نوفرویدی ژاک لاکان، با بررسی شخصیت‌‌های <em>بوف کور</em> (ابژه‌‌های مادرانه و استعاره‌‌ها و دالّ‌‌های پدرانه)، فرایند شکست هویت‌‌یابی شخصیت راوی را در نظم نمادین<br />تحلیل کند. در <em>بوف کور</em>، پدر نقش کمرنگی در شکل‌‌گیری شخصیت راوی ایفا می‌‌کند.<br />دالّ پدر در نظم نمادین غایب است. نام پدر انسجام‌‌بخش نیست. ازاین‌رو راوی <em>بوف<br />کور</em>، نام پدر را به تعلیق درمی‌‌آورد و به دامن ابژه‌‌های مادرانه می‌‌غلتد. تعلیق نام پدر و تعویق هویت‌‌یابی<br />در زنجیرۀ دالّ‌‌های نظم نمادین، موجب ظهور مؤلفه‌‌های پارانوئیدی در راوی <em>بوف<br />کور</em> می‌شود