تحلیل شیوة پسامدرنی روایت زنان در مجموعه داستان «بماند...»

Abstract

بهناز علی‌‌پور گسکری در مجموعه داستان <em>بماند...</em><br />به‌گونه‌ای هدفمند و تعمدی، از امکانات پسامدرنی در عنوان و محتوا و شیوۀ روایت بهره<br />جسته‌است. مؤلفه‌‌های پسامدرنی نظیر ساختار بازگشتی، اتصال کوتاه، چهارچوب‌‌سازی و<br />چهارچوب‌‌شکنی، آشفتگی و عدم انسجام متن، تناقض و عدم قطعیت، در متن داستان‌‌ها به<br />کار رفته‌است، اما کاربرد «ساختار بازگشتی» بیشتر قابل توجه است. ساختار بازگشتی<br />با ایجاد چند سطح مختلف روایتی یا جهان داستانی، علاوه بر برجسته‌سازی محتوای<br />وجودشناختی این داستان‌‌ها، با برجسته‌سازی چهارچوب داستانی، ساختگی بودن آن‌ها را<br />نشان می‌‌دهد. نویسنده با استفاده از این جهان‌ها، مسائل زنان را بیان می‌کند.<br />نویسنده در دو داستان به شیوه‌‌ای کاملاً متفاوت عمل کرده‌است؛ در «بادهایی که از<br />هندوکُش می‌‌وزند» با تکنیک بیان خواب و خواب‌‌گویی، در کنار جهان شبه‌واقعی<br />داستان، جهانی خیالی خلق می‌کند. او در «زنی از جنس مس» حضور خود را در داستان<br />نشان می‌‌دهد و با اشارۀ مسقیم بر امر نوشتن، اقتدار خویش و ساختگی بودن داستان را<br />به نمایش می‌گذارد. استفادۀ نویسنده از امکانات پسامدرنی برای ارائۀ مسائل و<br />مشکلات زنان در جامعۀ امروزی، بیانگر آن است که پسامدرن در نظر نویسنده، ورای یک<br />روش یا مکتب فکری، در حکم ابزار روایتگری است.