نمادپردازی و تصویرسازی با واژة کودک در ادبیات کلاسیک
دریافت مدرک
FullText
اندازه فایل:
559.2کیلوبایتنوع فايل (MIME):
PDFنوع مدرک
Textمقاله پژوهشی
زبان مدرک
فارسیچکیده
شاعران در آثار تعلیمی و عرفانی، برای بیان آموزههای مورد نظر خود، از صور هنری گوناگونی مانند تمثیل و نماد استفاده میکنند. هدف از نگارش این مقاله نیز بررسی تصاویر هنری و بهویژه نمادهای ساخته شده با کودک و دوران کودکی در این آثار است. در اشعار عرفانی و تعلیمی، نه تنها اندیشههایی دربارة چگونگی تربیت کودکان وجود دارد، بلکه هر یک از مراحلی که کودک پشت سر می‌گذارد تا به بزرگسالی میرسد، دستمایة ساختن تصاویر گوناگون قرار گرفته است. کودک و دوران کودکی نمادی از افراد نادان و ناتوان، سالکان مبتدی، انسانهای دنیامدار، ظاهر بین، گرفتار هوا و هوس و مقلد است. در برخی مواقع به کودک و دوران کودکی، بهخصوص زمانی که رمز سالکان و عارفان قرار میگیرد، نگاه مثبتی دیده میشود؛ اما در بیشتر مواقع نگرش به آنها منفی است و صفتهایی همچون نادان، ناقص، غافل، ترسو، گرفتار ظواهر و هوا و هوس و انجامدهندة کار بیهوده به آنها نسبت داده میشود.شعر،
کلید واژگان
شعرکودک
دوران کودکی
نماد
سالک
دنیامداری
نادان
ظاهربین
شماره نشریه
1تاریخ نشر
2015-05-221394-03-01
ناشر
دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهرانTehran University, Faculty of Literature & Humanities
سازمان پدید آورنده
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرداستادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهرکرد
شاپا
2382-98502676-7627
