قاعدة جمجمة نازک؛ تأثیر وضعیت خاص زیان‌دیده بر جبران زیان‌های بدنی در حقوق کامن‌لا

Abstract

<em> قاعدة جمجمة نازک، به‌عنوان اختراع قضایی قرن بیستم، برآمده از دل دعاوی آسیب‌های جسمانی است. این قاعده در جایی به‌کار می‌رود که تقصیر خوانده به‌دلیل آسیب‌پذیری و حساسیت‌های از پیش موجود در زیان‌دیده به آسیبی پیش‌بینی‌ناپذیر</em><em>منجر می‌شود.</em><em>قاعدة جمجمة نازک یا خواهان پوست تخم‌مرغی نخستین‌بار توسط قاضی کِنِدی در دعوای دولیو علیه وایت و پسران در سال 1901 اعلام شد. هرچند محل تولد قاعدة جمجمة نازک دعاوی آسیب‌های جسمانی است، اما دادگاه‌ها تمایل دارند تا آن را به دعاوی آسیب‌های روانی نیز تسری دهند. این قاعدة استثنایی بر قاعدة قابلیت پیش‌بینی ضرر است؛ قاعده‌ای که در</em><em>دعاوی خسارت‌های مالی مورد توجه است.</em><em>این قاعده در حقوق ما نیز قابل اعمال است. </em>