رویکرد قوانین داخلی و اسناد بین المللی به مبنای مسئولیت مدنی ناشی از افشای اسرار تجاری

Abstract

برخی از دانش‌های فنی که تحت مالکیت شخصی قرار دارند به دلیل داشتن شرایط خاص، دارای وصف محرمانگی هستند؛ به گونه‌ای که به خاطر محرمانگی دارای ارزش تجاری می‌شوند. به همین دلیل، قسمت (ب) از بند 2 ماده‌ 39 موافقت‌نامه‌ تریپس شرط لازم برای حفاظت از این‌گونه اطلاعات را داشتن وصف محرمانگی که منجر به ارزش تجاری شود دانسته است. لذا باید با ایجاد قوانین و اصول حقوقی در سطوح داخلی و بین‌المللی از افشای آن‌ها جلوگیری کرد. حال این سوال مطرح است که در صورت افشای اینگونه از اطلاعات و ورود خسارات، بر اساس چه مبنایی باید مسئول جبران را تعیین کرد؟ افشای اسرار تجاری و ورود خسارات ناشی از آن در میان قالب‌های قراردادی از نظام مالکیت فکری محور، بیشتر متوجه قرارداد لیسانس یا همان اعطای مجوز بهره‌برداری از دانش فنی است، زیرا مجوز بهره‌برداری تجاری از دانش فنی، بدون انتقال حقوق مالکانه، ارائه می‌شود. لذا فرض بر این است که با توجه به ماده 45 موافقت‌نامه تریپس و قوانین داخلی ازجمله ماده 8 قانون مسئولیت مدنی 1339، چنانچه شخصی در اثر افشای اطلاعات محرمانه که دارای ارزش تجاری باشد، مشتریانش در معرض از بین رفتن باشد می‌تواند به‌منظور جلوگیری از استمرار هر چه بیشتر خسارات مادی و معنوی، موقوف شدن عملیات را خواسته (نظریه خطر یا فرض بر تقصیر) و در صورت اثبات تقصیر، مطالبه‌ خسارت کند.