تعامل و تقابل ملی گرایی و اسلام گرایی در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران

Abstract

تأکید بر اهمیت دولت- ملّت و عواملی مبنی بر ویژگیهای خاص یک ملّت با عنوان ملّیگرایی، از<br /> جمله مقولاتی است که در اندیشهی سیاسی دچار تحول شده است و میتوان گفت در این زمینه واژهی<br /> ملّت از یک مفهوم ساده، که به مردمی در یک سرزمین اطلاق میشد، به یک مفهوم سیاسی؛ و<br /> ملّیگرایی به مثابه یک ایدئولوژی برای بیان ویژگیهای مخصوص به ملّتها، تغییر یافته است.<br /> ملّیگرایی و یا همان احساسات ناسیونالیستی از دیدگاه ملل مختلف، تبعات مثبت و منفی با خود به همراه داشته<br /> است. در پژوهش حاضر، به تبیین رابطهی تقابل و یا تعامل میان دو جریان فکری ملّیگرایی و اسلامگرایی<br /> پرداخته شده است. با وجود پیشینهی قوی ملّی گرایی در ایران، وجود عواملی چون؛ وقوع انقلاب اسلامی،<br /> رهبری مذهبی امام خمینی و برجسته بودن عامل مذهب و اسلامگرایی پس از انقلاب اسلامی ،57سبب<br /> کمرنگ شدن نقش ملّیگرایی در وجه منفی آن گردیده است. در نهایت فرض بر این است، که با وجود عدم<br /> تقابل صرف میان این دو جریان فکری و پذیرش ناسیونالیسم مثبت، متعادل و غیرافراطی؛ همچنین تأکید بر اصل وحدت امتها به جای ملّیگرایی در اندیشههای اسلامی و اهمیت امت )که مطلوب جامعۀ اسلامی است(؛ از<br /> انترناسیونالیسم اسلامی به مثابه ایدئولوژی موافق با آموزه های اسلامی، استقبال میشود