مقایسه اثرات سطوح مختلف گیاه درمنه و یک داروی ضد کوکسیدی شیمیایی در کنترل کوکسیدیوز و بازدهی تولید در جوجه های گوشتی

Abstract

تعداد300 قطعه جوجه گوشتی یکروزه از نژاد آرین به صورت کاملاً تصادفی به چهر گروه تقسیم شدند به طوری که هر گروه مشتمل بر سه زیر گروه ( تکرار ) 25 قطعه ای بودند. جوجه های یک گروه به عنوان گروه شاهد با جیره غذایی فاقد هر گونه کوکسیدیواستات تغذیه شدند. جوجه های گروه دوم در تمام طول دوره آزمایش با جیره غذایی حاوی داروی شیمیایی ( Diclazuril به مقدار PPm200 ) تغذیه شدند و برای تغذیه جوجه های گروه سوم و چهارم به ترتیب از جیره های غذایی حاوی 1 و 2 درصد گیاه دارویی درمنه به صورت پودر استفاده گردید. جوجحه های هر چهار گروه در خلال هفته چهارم و از راه دهانی با مخلوطی از ااسیست های چهار گونه Eimeria متداول در ایران ( شامل acervulina tenella ,E. maxima ,E. nacatric ,E. E. ) مورد چالش قرار گرفتند. نتایج حاصل نشان داد که در تمام روزهای بعد از ایجاد آلودگی تجربی، تعداد ااسیست ها در هر گرم از مدفوع ( OPG )، در گروه شاهد به طور بسیار معنی داری بیشتر از جوجه های دریافت کننده داری شیمیایی و گیاه داریی بود ( 01/0 > P ). همچنین بین جوجه های تغذیه شده با داروی شیمیایی و سطوح مختلف گیاه دارویی تفاوت معنی داری مشاهده گردید ( 01/0 > P )، در حالی که تفاوت بین میزان دفع ااسیست در جوجه های دریافت کننده سطوح مختلف گیاه دارویی معنی داری نبود ( 05/0 < P ). در پایان سن 21 روزگی تفاوت معنی داری بین میانگین وزن بدن و مقدار غذای مصرفی در گروههای مختلف وجود نداشت ( 05/0 < P ). اما اختلاف بین ضریب تبدیل غذایی در گروههای مورد آزمایش بسیار معنی دار بود به طوری که ضریب تبدیل غذایی در گروه تغذیه شده با جیره حاوی 1 درصد گیاه دارویی درمنه به طور بسیار معنی داری پایینتر از ضریب تبدیل غذایی در دو گروه تغذیه شده با جیره غذایی حاوی داروی شیمیایی و در سطح 2 درصد گیاه دارویی بود ( 01/0 > P ). در سنین 42 و 49 روزگی نیز اختلاف بین میانگین وزن بدن جوجه ها در گروه های مختلف، معنی دار بود ( 05/0 > P )، به طوری که افزودن داروی شیمیایی به جیره غذایی سبب افزایش معنی دار وزن بدن در مقایسه با گروه شاهد گردید. اضافه نمودن سطوح مختلف گیاه دارویی درمنه به جیره غذایی، اگرچه تا حدودی سبب گاهش اثرات زیان آور آلودگی کوکسیدیایی بر وزن بدن گردیده ولی تفاوت مشاهده شده، معنی دار نبود. اگرچه استفاده از داروی شیمیایی و سطوح مختلف گیاه دارویی تاثیر معنی داری بر میزان غذای مصرفی و ضریب تبدیل غدایی گروههای مورد آزمایش نداشت، با این حال افزئدن 2 درصد گیاه دارویی درمنه به دلیل افزایش وزن بدن به میزان حدود 100 گرم در پایان دوره آزمایش نسبت به گروه شاهد و به دست آوردن بهترین ضریب تبدیل غذایی در سن 42 روزگی، همراه با کنترل مناسب میزان دفع ااسیست در مقایسه با گروه شاهد، می تواند به عنوان یک یافته مهم از دیدگاه بهداشتی و اقتصادی در مطالعات بعدی مورد توجه قرار بگیرد.