اثرات مرکزی هیستامین و آنتاگونیست های H1 و H2 آن بر رفتار در خرگوش

Abstract

هدف: بررسی نقش مرکزی هیستامین و گیرنده های H1 و H2 آن در رفتار خرگوش. طرح: مطالعه تجربی. حیوانات: سی و پنج قطعه خرگوش سفید نیوزیلندی نر با وزن 5/2-2 کیلوگرم. روش: قرار دادن کانول استانلیس استیل راهنما به شماره 23 و به طول 15 میلیمتر در داخل بطن جانبی مغز خرگوش، تزریقات داخل بطن مغزی سالین نرمال ( کنترل )، هیستامین ( 50 میلی گرم )، پرومتازین ( آنتاگونیست H1 ، 00 میکروگرم )، رانیتیدین ( آنتاگونیست H2 100 میکروگرم ) از طریق کانول راهنماف به وسیله سرنگ هامیلتون 25 میکرولیتری، ثبت رفتار حیوان شامل غذا خوردن، نظافت و حرکت کردن به مدت یک ساعت پس از تزریق. تجزیه و تحلیل آماری: آزمون تجزیه واریانس یکطرفه و آزمون ,, t،، زوج. نتایج: هیستامین مدت زمان غذا خوردن و نظافت کردن را کاهش و مدت زمان حرکت کردن را افزایش داد. پرومتازین به تنهایی موجب افزایش و کاهش به ترتیب در مدت زمان غذا خوردن و حرکت کردن شد و بر مدت زمان نظافت کردن اثر نگذاشت. پیش تزریق پرومتازین از کاهش مدت زمان غذا خوردن و افزایش مدت زمان حرکت کردن ناشی از هیستامین جلوگیری کرده ولی کاهش مدت زمان نظافت کردن ناشی از هیستامین را مهار نکرد. رانیتیدین به تنهایی موجب افزایش مدت زمان غذا خوردن شد و بر مدت زمان نظافت و حرکت کردن اثر نگذاشت و پیش تزریق آن از کاهش مدت زمان غذا خوردن ناشی از هیستامین جلوگیری کرد ولی اثر افزایش دهنده هیستامین به ترتیب بر نظافت و حرکت کردن تاثیری نداشت. بین گروههای شاهد اختلاف معنی دار مشاهده نشد. نتیجه گیری: از نتایج مطالعه حاضر می توان چنین استنباط نمود که در خرگوش سیستم هیستامینرژیک مغز با بکارگیری گیرنده های H1 مرکزی یک اثر مهاری بر رفتار تغذیه ای و یک اثر تحریکی بر رفتار حرکتی ایجاد می کند. گیرنده های H2 مرکزی نیز در ایجاد بی اشتهایی ناشی از هیستامین ممکن است دخالت کنند. همچنین هیستامین مغزی موجب مهار رفتار نظافت کردن می شود که از طریق گیرنده های H1 و H2 مرکزی به انجام نمی رسد. استفاده از آنتی هیستامین های H1 و H2 قابل عبور از سد خونی- مغزی در درمان برخی از اختلالات رفتاری قابل توصیه می باشد. مجله دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران، (1381)، دوره 57، شماره 3، 54-49 .