حق برابری امکانات در اساسنامه،قواعد دادرسی و رویه قضایی دادگاههای کیفری بین المللی

Abstract

دادگاه های نورنبرگ و توکیو به عنوان اولین دادگاه های کیفری بین المللی زمانی توسط متفقین تشکیل شدند که مقررات بین المللی در خصوص حقوق متهم وجود نداشت. اما پس از پایان جنگ دوم جهانی،گام های موثری در این جهت برداشته شد. اسناد متعددی در سطح جهانی و منطقه ای،این موضوع را به تفصیل مورد اشاره قرار دادند و ساز و کارهایی نیز همانند کمیته حقوق بشر سازمان ملل و دویوان اروپایی حقوق بشر برای اجرای آنها پیش بینی گگردید. نهادهایی که با تفسیر حقوق متهم، کمک قابل توجهی در پیشبرد و توسعه آن ایفا کرده اند. حق برابری امکانات، از جمله این حقوق به شمارمی رود.به این ترتیب انتظار می رفت که دادگاه های کیفری بین المللی برای یوگسلاوی و روانداد با توجه به تحولات اخیر، به خوبی قادر به رعایت این حق در جریان دادرسی شوند. اما مغایرت آرا صادره توسط این دادگاه با توجه به ساختار و اهدافی که دنبال می کند ، می تواند تفسیر متفاوتی از مصادیق حقوق متهم ارائه دهد.مقررات اساسنامه و قواعد دادرسی دادگاه کیفری بین المللی نیز به گونه ای تنظیم گردیده که احتمال نادیأه گرفته شدن حق برابری امکانات را به وجود آورده است.