همکاری دولت ها با دیوان کیفری بین المللی

Abstract

پدیده بی کیفر ماندن بزهکاران به ویژه آن دسته از بزهکارانی که در روزگار ما به جنایات بین المللی متهم اند دشواریهایی را در روابط میان دولت ها ایجاد کرده است تاریخ نشان داده است که در بین متهمان به جنایات بین المللی عموما کسانی که از مصونیت با اقتدار کافی برخوردار بوده اند هیچ گاه تسلیم عدالت نشده اند. از این رو، در نیمه دوم سده بیستم، جامعه دولت ها بر آن شدند که با تنظیم ساز و کارهای حقوقی از جمله مرور زمان ناپذیری جنایات بین المللی ، تکلیف دولت ها به استرداد، معاضدت قضایی و تاسیس دیوان های بین المللی راه را بر بی کیفرماندن این دسته از جنایتکاران مسدود کنند. اساسنامه دیوان کیفری بین المللی در زمره اسنادی است که در فصل نهم با عنوان "همکاری بین المللی و معاضدت قضایی" وجوب ایفای تعهد دولت ها را با دیوان مذکور در اشکال گوناگون متذکر شده است. به موجب این معاهده، همه دولت ها ی عضو مکلف اد برای همکاری با دیوان مقرراتی را در نظام حقوقی داخلی پیش بینی کنند. فصل نهم اسانامه درباره درخواست های دستگیری و تحویل متهمان همچنین اشکال دیگر همکاری، چگونگی تعامل دولت ها را با دیوان مذکور تعیین نموده است با این همه دولت ها در اجرای مفاداساسنامه بنا به تعهداتی که پیش از الحاق به آن در قبال سایر دولت ها سپرده اند ممکن است با محدودیت هایی روبرو شوند افزون بر آن خودداری از همکاری با دیوان آثار و تبعاتی دارد که حقوق بین الملل به بررسی آنها پرداخته است.