بیان ژن 1- دئوکسی گزیلولوز 5- فسفات ردوکتاز ایزومراز و ارتباط آن با بیوسنتز مونوترپن کارواکرول در گیاه مرزه خوزستانی

Abstract

گیاه دارویی مرزه خوزستانی (Satureja khuzistanica Jamzad) یک گیاه بومی می باشد که در مناطقی از جنوب ایران پراکنش دارد. مونوترپن کارواکرول عمده ترین ترکیب اسانس گیاه مرزه خوزستانی را تشکیل می دهد (90%≥) و این امر سبب خاصیت آنتی اکسیدانی قابل توجه اسانس این گیاه شده است. در این تحقیق، ریز شاخه های مرزه خوزستانی در محیط LS به مدت 21 روز تحت اثر غلظت های مختلف (0، 10، 25، 50، 75 و 100 میکرومولار) بازدارنده های فوسمیدومیسین و موینولین قرار گرفتند. سپس میزان کارواکرول در تیمارهای مختلف به وسیله HPLC سنجش و مقایسه شد. همچنین بیان ژن آنزیم - دئوکسی گزیلولوز 5- فسفات ردوکتاز ایزومراز (DXR) در غلظت های ذکر شده و غلظت بهینه (75 میکرو مولار) از بازدارنده های مذکور، در بازه زمانی صفر تا 100 ساعت در مقایسه با نمونه شاهد، با روش Semi-quantitative RT-PCR بررسی شد. نتایج نشان داد که بازدارنده های بکار برده شده در بعضی از غلظت ها بر میزان کارواکرول و بیان ژن DXR اثر می گذارند و روند تغییرات به گونه ای است که می توان بخشی از تنظیم بیوسنتز کارواکرول را در سطح نسخه برداری از ژن DXR در نظر گرفت.