رابطه بین چشم انداز زمان با جهت گیری هدف، تعلل تحصیلی و پیشرفت تحصیلیِ دانشجویان دانشکده‌های مختلف دانشگاه خلیج فارس

Abstract

مقدمه: چشم­انداز زمان چگونگی ادراک یا ارزیابی شخص از گذشته، حال و آینده را مشخص می­کند. چشم­انداز زمان، ساختار شناختی ناهشیاری دارد که فرد در هنگام تصمیم­گیری درباره اعمال و اهداف کوتاه‌مدت یا بلندمدت به کار می­برد. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش واسطه­ای جهت­گیری هدف در رابطه بین چشم انداز زمان، پیشرفت تحصیلی و تعلل تحصیلی دانشجویان بود. روش: به این منظور 424 نفر (223 زن، 201 مرد) از دانشجویان دانشکده­های مختلف (ادبیات، مهندسی، علوم پایه) دانشگاه خلیج‌فارس بوشهر به روش نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب شدند و به مقیاس چشم­انداز زمان زیمباردو (ZTPI، فرم 56 سؤالی)، مقیاس آینده متعالی (TFTPS)، مقیاس جهت­گیری هدف 2×3 (3 × 2 AGQ-S) و پرسش­نامه تعلل ورزی تحصیلی (TPS) پاسخ دادند. جهت تجزیه‌وتحلیل داده­ها از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که رابطه­ مستقیم بین چشم­انداز زمان و جهت­گیری هدف معنی‌داری بود؛ و رابطه­ی بین چشم­انداز زمان و تعلل تحصیلی معنادار بود. رابطه­ی غیرمستقیم جهت­گیری هدف و تعلل تحصیلی با پیشرفت تحصیلی معنادار بود. همچنین رابطه­ی غیرمستقیم چشم انداز زمان از طریق جهت­گیری هدف با پیشرفت تحصیلی معنادار بود. به علاوه رابطه­ی غیرمستقیم چشم­انداز زمان از طریق تعلل تحصیلی با پیشرفت تحصیلی معنادار بود. نتایج مدل معادلات ساختاری حکایت از برازندگی مدل مفروض تحقیق داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته­ها می­توان گفت که جهت­گیری هدف نقش واسطه­ای مهمی در رابطه­ی بین چشم­انداز زمان، پیشرفت تحصیلی و تعلل تحصیلی ایفا می­کند. بر این اساس با در نظر گرفتن نقش چشم­انداز زمان، افزایش آگاهی نسبت جهت­گیری هدف و تعلل تحصیلی می­توان پیشرفت تحصیلی دانشجویان را بهبود بخشید.