بهره‌گیری از راهبردهای تکیه‌گاه سازی آموزشی و تعیین میزان اثربخشی آن بر یادگیری و انگیزه پیشرفت دانش‌آموزان با اختلال یادگیری ریاضی پایه پنجم ابتدایی

Abstract

<strong>هدف</strong>: هدف پژوهش حاضر بررسی بهره­گیری از راهبردهای تکیه­گاه‌سازی آموزشی و تعیین میزان اثربخشی آن بر یادگیری و انگیزه پیشرفت دانش­آموزان با اختلال یادگیری ریاضی بود.­<br /> <strong>روش: </strong>دراین پژوهش از روش نیمه آزمایشی و از نوع پیش­آزمون و پس­آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری شامل همه دانش­آموزان پسر پایه پنجم دبستان با اختلال ریاضی در مراکز اختلال یادگیری خرم‌آباد در سال تحصیلی 96-97 بودند. بدین منظور از میان کلیه دانش­آموزان مراکز اختلال یادگیری خرم­آباد، 22 دانش­آموز به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش (11 نفر برای هر گروه) گمارده شدند. به‌منظور جمع‌آوری داده­ها از آزمون محقق ساخته یادگیری و پرسشنامه انگیزه پیشرفت هرمنس (1970) استفاده شد. در فرایند اجرا، گروه آزمایش به مدت 8 جلسه چهل‌وپنج دقیقه­ای تحت طرح درس مبتنی بر راهبردهای تکیه­گاه‌سازی آموزش دیدند و گروه کنترل هیچ مداخله­ای را دریافت نکرد. داده­های جمع‌آوری‌شده با نرم­افزار SPSS-V22 و تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شد.<br /> <strong>یافته­ها: </strong>نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که طرح درس مبتنی بر راهبردهای تکیه­گاه­سازی آموزشی بر یادگیری و انگیزه پیشرفت مؤثر است، به این صورت که منجر به افزایش یادگیری و انگیزه پیشرفت دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری ریاضی شده است