تحلیلی بر سیاستهای کاهش مسکن غیر رسمی در ایران

Abstract

از آنجا که مسکن در سبد هزینه­های خانوارهای شهرنشین ایرانی دارای بالاترین وزن می­باشد،تعدادی از افراد به دلیل ناتوانی مالی در خرید مسکن روی به بازار غیر­رسمی آورده­اند.سیاست­های مسکن می­تواند به عنوان ابزاری مؤثری در کاهش مسکن غیر­رسمی وبهبود کیفیت­زیستی سکونتگاها عمل کند.سوال اصلی پژوهش این است که سیاستهای قبلی مسکن به چه میزان سبب کاهش مسکن غیررسمی شده­است و چه عواملی می­تواند سبب افزایش کارایی این سیاست­ها گردد.روش پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی می­باشد.در این پژوهش ابتدا با مرور پژوهش­های انجام شده وهمچنین بررسی برنامه­های پنج­ساله توسعه اقتصادی و اجتماعی، سیاست­های مرتبط با مسکن غیر­رسمی استخراج ومتغیرهای مربوط به هرسیاست تعیین گردید.با توزیع پرسشنامه در میان 100 نفر از متخصصان در دسترس حوزه مسکن داده­های مورد نظر گردآوری شد .برای تجزیه و تحلیل داده­ها از روش مدلسازی ساختاری وتحلیل عاملی تأییدی در محیط نرم افزارAMOSGraphic استفاده شده و با استفاده از میزان بار عاملی و وزن رگرسیونی، اصلی­ترین پیامدهای هر سیاست و متغیرهای مؤثر برآن استخراج گردید.نتایج پژوهش نشان داد اگرچه سیاست­های اصلی در زمینه مسکن غیر­رسمی دارای نقاط قوت زیادی مانندکاهش هزینه­های ساخت­مسکن،کاهش مصرف­زمین به دلیل ساخت آپارتمانها وافزایش کیفیت­زیستی سکونتگاها می­باشد اما این سیاست­ها دارای نقاط ضعفی همچون کلی­بودن برنامه­ها،درنظر نگرفتن مشارکت­مردم در توسعه مسکن و... می­باشد.