نقش قدرت نمادین در روابط خارجی ترکیه و آسیای مرکزی

Abstract

آسیای مرکزی از مناطقی است که پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی محل رقابت و نفوذ قدرت‌های منطقه‌ای به‌خصوص ترکیه قرار گرفت. طی دو دهة اخیر، ترکیه با استفاده از روابط فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی تلاش گسترده‌ای را برای نهادینه‌کردن قدرت خود در این منطقه آغاز کرده است. پرسش نویسندگان مقاله این‌ است که نخبگان سیاسی ترکیه چگونه به تحکیم قدرت نمادین در آسیای مرکزی موفق شده‌اند؟ به‌منظور پاسخ به این پرسش از نظریة پیر بوردیو، جامعه‌شناس فرانسوی، دربارة زبان و قدرت نمادین بهره می‌گیریم و چهارچوب نظری مقاله را بر این اساس استوار می‌کنیم. فرضیۀ مقاله این است که نخبگان سیاسی ترکیه با بهره‌گیری از سرمایه‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، و نمادین با ارائۀ چهره‌ای نمادین از قدرت به افزایش حوزۀ نفوذ خود در میدان سیاسی آسیای مرکزی مبادرت کردند. از‌این‌رو، شناخت ماهیت قدرت نمادین و به‌کارگیری آن در سیاست خارجی ترکیه از سال 2002 میلادی در آسیای مرکزی هدف اصلی مقالة حاضر است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که ترکیه با اتکا بر سرمایه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، و نمادین در‌صدد گسترش حوزۀ نفوذ خود در منطقه است. در این مقاله از روش تحقیق کیفی استفاده شده و شیوة گردآوری اطلاعات اسنادی (کتاب‌خانه‌ای) است.