الگوهای اخیر در مورد توزیع فضایی اشتغالات سه گانه اقتصادی موجود در استانهای ایران در این مقاله مطالعه شده اند. با توجه به انتخاب سازمان ملل متحد در مورد نه اشتغال کدبندی شده و منطق این مؤلف‘ فعالیتهای اقتصادی مذکور در اینجا به صورت سه طبقه بندی اصلی و مشتمل بر فعالیتهای نوع اول‘ نوع دوم‘ نوع سوم‘ گروه بندی شده اند. در این راستا‘ موجود بودن نابرابریهای ناحیه ای در بین استانهای کشور که متأثر از ساختار اشتغالات سه گانه اقتصادی بوده اند‘ مشخص گردیدند. هر چند که توزیع فضایی فعالیتهای نوع اول از نظر جغرافیایی توجیه گردد‘ لیکن مسأله نابرابریهای ناحیه ای یا استانی می بایستی به دقت از نقطه نظرهای اشتغالات نوع دوم و نوع سوم مورد بررسی قرار گیرند. برنامه ریزی ناحیه ای و ملی کشور می تواند بر توسعه صنعتی شدن‘ تخصص گرایی و متنوع بودن فعالیتهای سه گانه اقتصادی از نظر ساختاری‘ تأکید داشته باشد. البته اقدامات همراهی کننده برای تجدید مکان گزینی استانی در مورد توزیع فضایی اشتغالات سه گانه اقتصادی می تواند مورد نیاز واقع گردد.