معرفت شناسی فضیلت، بازگشتی به گذشته و جهشی به سوی آینده

Abstract

<em>معرفت­شناسی معاصر تحت تأثیر علم­گرایی حاکم بر فلسفه تحلیلی قرن بیستم، رویکردی یکسره مکانیستی به معرفت را اتخاذ</em><em>کرده و تمامی وجوه غیرمعرفتی را از معرفت­شناسی زدوده است. این رویکرد باعث نوعی رکود در معرفت­شناسی معاصر شده است. اما در سال­های اخیر از بطن همین </em><em>معرفت­شناسی</em><em>، رویکردی جدید روییده است که جریان غالب را برنمی­تابد و با الهام از معرفت­شناسان گذشته، معتقد است نقش عوامل روانی غیرمعرفتی فاعل شناسا را نمی­توان در حصول معرفت نادیده گرفت. دو تن از چهره­های برجسته این نظریه که «معرفت­شناسی فضیلت» نامیده می­شود، عبارتند از ارنست سوزا و لیندا زاگزبسکی. آنها معرفت را محصول کارکرد درست قوایی در فاعل شناسا می­دانند که همگی شاید قوای معرفتی، به معنای رایج، تلقی نشوند. آنها شروط معرفت را نه در باور بلکه در فاعل شناسا و عامل شناخت می‌جویند. در این مقاله ضمن تمرکز بر تأکید معرفت­شناسی فضیلت بر نقش عوامل غیرمعرفتی در حصول معرفت، نشان داده شده است که این مؤلفه می­تواند افق­های جدیدی را در معرفت­شناسی معاصر بگشاید و آن را از رکود فعلی خارج کند.</em>