روش پایان‌بندی در شعر قیصر امین‌پور

Abstract

توجه به کلام پایانی در شعر از دیرباز مورد توجه شاعران بوده است. این توجه در سروده‌های کلاسیک به صورت حُسن مقطع و ردّ المطلع، و در شعر نو به شکل شیوه‌ای که نیما آن را «برگردان» نامیده است، به چشم می‌خورد. پس از نیما توجه به پایان‌ اشعار از حدّ کاربرد شیوۀ برگردان شعری فراتر رفته و در مسیر تکاملی شعر جای خود را به آنچه در دورۀ اخیر «پایان‌بنـدی» (Ending) می‌گویند، داده است. بسامد و تنوع شیوه‌های پایان‌بندی، شعر قیصر امین‌پور را از زیبایی و قدرت تأثیـر دوچندانی برخوردار کرده است. این توجه به «پایان‌بنـدی» و نوآوری در این شیوه به اندازه‌ای است که می‌توان وی را در پردازش پایانی شعر، شاعری خلّاق و صاحبسبک خواند. در این پژوهش، با نگاهی کوتاه به سیر توجه به پایانۀ اشعار و ضمن بیان کارکرد شگفت این شیو‌ه،‌ شگردها و نوآوری‌های قیصر در پایان‌بندی اشعارش دسته‌بندی و بررسی شده است.