بررسی نگرش کشاورزان به طرح یکپارچه سازی اراضی در شالیزارهای مازندران مطالعه موردی روستای گلیرد شهرستان جویبار

Abstract

مالکیتهای کوچک ، قطعات نامنظم و ناهموار و نبود جاده ‌ های مواصلاتی و کانالهای آبیاری و زهکشی مناسب مشکلات عمده ‌ ای را برسرراه تولید برنج در استان مازندران قرار داده است . به منظور افزایش بازده تولید برنج، مکانیزه کردن کشت، امکان کشت دوم، بهبود حفاظت خاک و مدیریت مزرعه، ارتقا ی وضعیت اقتصادی و اجتماعی جامعه کشاورزی و نهایت اً افزایش بهره ‌ وری، از سال 1370 طرح یکپارچه سازی و تجهیز و نوسازی اراضی در شالیزارهای سنتی مازندران ب ه طور جدی آغاز شده است. این طرح تا پایان سال 1383 در مساحتی حدود 31000 هکتار از اراضی سنتی شالیزارهای استان به اجرا درآمده است . البته باید گفت اجرای این قبیل طرحها با موانع ی همچون مشکلات فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی، نوع مالکیت ، فرم استقرار اراض ی پس از اجرای طرح ، مشارکت کشاورزان ، مشکل ا ت فنی و اجرایی و مشکلات ساختار قانونی و غیره مواجه بوده است . دراین تحقیق سعی شده است ت أ ثیرگذاری این عوامل برطرح یکپارچه سازی اراضی بررسی شو د. ب دین منظور روستای گلیرد واقع در شهرستان جویباربا دارا بودن حدود 500 هکتار اراضی زیر کشت برنج ، که طرح یکپارچه سازی اراضی در 265 هکتار آن در سال 82 به اجرا درآمده است، به عنوان منطقه تحقیق انتخاب شد. روش کار ب ه صورت پیمایشی ( میدانی) بوده و برای جمع ‌ آوری اطلاعات ، ب ه طور تصادفی ب ا 50 بهره ‌ بردارمصاحبه و اقدام به تکمیل پرسشنامه گردید. اطلاعات و داده ‌ های ب ه دست آمده با استفاده از تکنیک AHP [1] ( روش تجزیه و تحلیل چندمعیاره ) بررسی شد و سپس اولویت ‌ بندی میان عوامل محدودکننده صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که مشکل فرهنگی - اجتماعی درجامعه کشاورزی ، اصلی ترین عامل محدودکننده اجرای طرح یکپارچه سازی اراضی است . کلید واژه ‌ ها: یکپارچه سازی، AHP ، شالیزار