تحلیل تابع بقاء افراد تحت پوشش بیمه بیکاری در ایران (97-1392)

Abstract

بررسی تأثیر سیاست‌های بیمه بیکاری بر ایجاد انگیزه اشتغال افراد تحت پوشش بیمه بیکاری نیازمند مطالعات تجربی است. در این مقاله میزان ماندگاری افراد در بیمه بیکاری با استفاده از آنالیز بقا بررسی‌شده است. متغیرهای اصلی میزان و مدت‌زمان تعیین‌شده مقرری (در 5 رده مختلف) است. همچنین متغیرهای جنسیت، تا هل، میزان تحصیلات، میزان استفاده قبلی از بیمه بیکاری و آموزش فنی‌و‌حرفه‌ای نیز در نظر گرفته شده است. این برآورد براساس آمار صندوق بیمه‌بیکاری سازمان تأمین اجتماعی در دوره زمانی دی 1392 تا خرداد 1397 انجام شده است. نتایج این بررسی نشان می‌دهد که میزان مقرری بیمه‌بیکاری به‌طور معنی‌داری باعث افزایش مدت ماندگاری افراد در بیمه‌بیکاری دارد، به‌طوری‌که میزان خروج افراد در سطح اول به پنجم میزان مقرری برابر 9/9 است. نسبت ریسک خروج افراد در سطح اول به پنجم مدت‌زمان تعیین‌شده مقرری برابر 6/5 برآورد شده است. همچنین متغیرهای جنسیت، وضعیت تأهل و مدت‌زمان استفاده قبلی از بیمه بیکاری بر میزان ماندگاری افراد معنی‌دار بوده است. به‌طوری‌که مردان، متأهلین و افرادی که از بیمه بیکاری قبلی کمتر استفاده نموده‌اند؛ احتمال بقای بیشتر دارند. متغیرهای تحصیلات و آموزش فنی و حرفه‌ای در ایجاد اشتغال مجدد معنی‌دار نبوده است. با توجه به نتایج در زمینه کاراتر نمودن بیمه بیکاری می‌توان راهکارهایی مانند تعیین نزولی مبلغ ماهانه بیمه بیکاری و کاهش مقرری براساس رد شغل‌های پیشنهادی، کاهش مدت پرداخت مقرری در قانون بیمه بیکاری براساس متوسط کشورهای مشابه و طراحی مناسب سیستم آموزش‌های فنی و حرفه‌ای و مراکز کاریابی پیشنهاد نمود.