پس‌انداز، سرمایه‌گذاری و رشد اقتصادی در ایران: نتایج روش ARDL، رویکرد همجمعی با لحاظ شکست ساختاری

Abstract

رشد اقتصادی به‌عنوان یکی از مهم­ترین شاخص­های توسعه معیاری برای سنجش وضعیت اقتصادی و رفاهی جامعه به‌حساب می­آید. تبیین روابط بین پس­انداز و سرمایه­گذاری با رشد اقتصادی، می­تواند نقش بسزایی در تنظیم و تدوین سیاست­های کلان اقتصادی ایفا کنند. این روابط می­توانند در صورت وجود یا عدم وجود شکست­های ساختاری و معنادار تغییر کنند. بنابراین توجه به شکست­های ساختاری در بررسی­های تجربی بسیار ضروری بوده و عدم توجه به آن ممکن است منجر به نتایج غیرقابل‌اعتماد و گمراه­کننده­ای منتهی گردد. در این مقاله با استفاده از داده­های سری زمانی سالانه اقتصاد ایران طی دوره 1395-1338 رابطه پس­انداز و سرمایه­گذاری با رشد اقتصادی ایران با لحاظ شکست­های­ ساختاری مورد بررسی قرار می­گیرد. در این راستا، از آزمون­های زیوت-اندریوز (1992) و لامسداین پاپل (1997) برای تعیین زمان تغییرات ساختاری به شکل درون­زا و همچنین از آزمون همجمعی سایکنن لوتکیپول درون­زا (2004) جهت بررسی رابطه بلندمدت بین پس­انداز، سرمایه­گذاری و رشد اقتصادی با تأکید بر شکست­ ساختاری استفاده‌شده است. برای برآورد مدل نیز روش ARDL بکار رفته است. نتایج تحقیق وجود رابطه تعادلی بلندمدت مثبت بین پس­انداز، سرمایه­گذاری و رشد اقتصادی در ایران با لحاظ شکست ساختاری را نشان می­دهد اعمال سیاست­های فعال برای تشویق سرمایه­گذاری و هدایت کردن پس­انداز به‌سوی سرمایه­گذاری، منجر به رشد اقتصادی می­شود. همچنین سیاست­های کنترل تورم و نقدینگی منجر به ثبات اقتصادی و افزایش سرمایه­گذاری خواهد شد.