نیایشگاه در عهد قدیم، عهد جدید و قرآن

Abstract

سؤال و درخواست بندگان خدا از خداوند قادر برای رفع حاجت و نیاز مادّی یا معنوی که مهم‌ترین آن درخواست نجات از ضرر و مرگ می‌باشد، عمدتاً در نیایشگاه‌ها صورت می‌پذیرد. این مقاله با روش تطبیقی در پی پاسخ به پرسشِ «چگونگی نیایشگاه در کُتُب مقدّس (عهد قدیم، عهد جدید و قرآن)» می‌باشد. در این نوشتار، ضمن واژه‌شناسی نیایش به تبیین جایگاه نیایشگاه از دیدگاه کُتُب مقدّس پرداخته، آنگاه مقایسه‌ی اجمالی بین دیدگاه‌ها نموده است. مکان عبادت در عهد قدیم، خیمه‌ی عبادت، کنیسه، در عهد جدید، سخن از کنیسه و نیز کلیسا و در قرآن سخن از مسجد می‌باشد. عهد قدیم تاکید بر سنگی‌بودن، در بلندی‌بودن، مذبح‌بودن مکان نیایشگاه دارد. در عهد جدید صرفاً تأکید بر مؤمنان است. در قرآن تأکید بر مؤمنان، مکان و زمان است. عهد قدیم مقرّراتی را برای ورود به عبادتگاه وضع می‌کند، ولی عهد جدید برای ورود به کلیسا منعی قرار نداده است. قرآن ورود مشرکین را به داخل مسجدالحرام منع می‌کند. مسجدالحرام از حیث محوریّت عبادی- اجتماعی در اسلام با هیچ نیایشگاهی قابل قیاس نمی‌باشد و در یهود و مسیحیّت چنین محوریّتی وجود ندارد.