ارزیابی عملکرد مزرعه ای دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی و مقایسه آنها با برداشت دستی در استان گیلان

Abstract

<strong>توسعۀ دروگرهای مناسب در برداشت مکانیزۀ برنج به­منظور کاهش هزینه­ها و ضایعات، اهمیت زیادی دارد. در این تحقیق، عملکرد مزرعه­ای دو نوع دروگر برنج خودگردان و موتوری پشتی با روش دستی برداشت ارزیابی شده است. آزمایش در قالب کرت‌های خرد شده با عامل اصلی رقم برنج در دو سطح (هاشمی و خزر) و عامل فرعی روش برداشت در سه سطح بر پایۀ طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در مؤسسه تحقیقات برنج کشور اجرا شد. نتایج نشان می‌دهد که ظرفیت مزرعه‌ای مؤثر دروگر خودگردان (237/0 هکتار بر ساعت) و دروگر موتوری پشتی (048/0 هکتار بر ساعت) به­طور معنی‌دار </strong><strong>(P<0.01)</strong><strong> بیشتر از ظرفیت مزرعه‌ای مؤثر روش برداشت دستی (0083/0 هکتار بر ساعت) است. مدت زمان برداشت برنج در روش دستی به­طور میانگین 71/119 ساعت، در دروگر خودگردان 22/4 ساعت و دروگر موتوری پشتی 74/20 ساعت به­ازای هر هکتار تعیین شده است. تعداد کارگر در روش دستی 7/159 نفر ساعت بر هکتار و در برداشت با دروگر خودگردان و موتوری پشتی به­ترتیب 22/52 و 74/68 نفر ساعت بر هکتار به­دست آمده است. ضایعات برداشت در دروگر خودگردان، موتوری پشتی و روش دستی به­ترتیب 42/2، 58/2 و 18/2 درصد برآورد شده است. صرفه­جویی خالص ناشی از کاربرد دروگر خودگردان و موتوری پشتی، در مقایسه با روش دستی، به­ ترتیب 7940728 و 4444297 ریال بر هکتار ارزیابی شده است. نقطه سر به سر برای دروگر موتوری پشتی و دروگر خودگردان به­ترتیب 00/2 و 42/11 هکتار بر سال تعیین شده است.</strong>