اثرات استفاده از دو هورمون eCG و GnRH بر عملکرد تولیدمثلی بزهای خلخالی در فصل تولید مثلی

Abstract

<strong> زمینه</strong><strong>مطالعاتی</strong><strong>:</strong> افرایش نرخ تخمک­گذاری در بزهای ماده منجربه بهبود عملکرد تولیدمثلی از طرق افزایش در نرخ دوقلوزایی و نرخ بزغاله­زایی می­گردد. <strong>هدف:</strong> هدف تحقیق حاضر بهبود عملکرد تولیدمثلی بزهای ماده با استفاده از هورمون­های GnRH و eCG بود.<strong>روش­ کار</strong><strong>:</strong> برای این منظور تعداد 150 راس بز ماده نژاد خلخالی در قالب طرح کاملا تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. برنامه همزمان­سازی فحلی شامل اسفنج­گذاری بمدت 16 روز بود. بعد از خارج نمودن اسفنج­ها، گروه کنترل (T1) بدون دریافت هیچ هورمونی به منظور جفت­گیری در معرض بزهای نر قرار داده شدند. گروه دوم (T2) و گروه سوم (T3) به ترتیب 400 واحد بین المللی eCG و 400 واحد بین المللی eCG همرا با 50 میکروگرم GnRH به صورت عضلانی دریافت کردند. سپس بزها فحل یابی شدند و با بزهای نر جفت­گیری کردند. همچنین غلظت هورمون­های استروژن و پروژسترون در زمان­های مختلف سیدر گذاری در گروه­ها اندازه­گیری شد. <strong>نتایج:</strong> تیمار­ها تأثیری روی نرخ زایش و نرخ آبستنی بزها در فصل تولید مثلی نداشت (05/0< P). از نظر آماری نرخ بزغاله­زایی در گروه کنترل (106 درصد) نسبت به گروه­های دیگر (تیمارهای دوم و سوم به ترتیب 158 و 188) کمتر بود. همچنین راندمان تولید بزغاله در تیمارهای 1 تا 3 به ترتیب 113، 175 و 188 درصد محاسبه شد که از این نظر نیز، تیمارهای گروه آزمایشی نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی­داری در سطح 05/0 داشتند. نرخ دوقلوزایی در تیمارهای دوم و سوم به ترتیب 49 و 56 درصد بود که نسبت به گروه شاهد (13 درصد) تفاوت معنی­داری در سطح 05/0 داشتند. غلظت هورمون­های استروژن و پروژسترون بین سه گروه آزمایشی در زمان­های مختلف سیدر گذاری اختلاف معنی­داری نداشتند (05/0< P). <strong>تیجه­گیری نهایی:</strong> استفاده از تیمارهای هورمونی در فصل تولید مثل در بز خلخالی عملکرد تولیدمثل را بهبود داد.<br /> <strong> </strong>